Aποτελεί κοινή παραδοχή ότι η κυβέρνηση Σαμαρά καλείται να επιτελέσει το πιο δύσκολο έργο στην πιο δύσκολη για τη χώρα συγκυρία. Επί της ουσίας, τον περασμένο Ιούνιο ο σημερινός πρωθυπουργός παρέλαβε μια χρεοκοπημένη οικονομία. Από τότε έχει διανύσει μια δύσκολη διαδρομή και, αν αντέξει λίγο ακόμη, μπορεί να οδηγήσει τη χώρα στο ξέφωτο. Αυτός είναι και ο μεγάλος φόβος του συστήματος, το οποίο, αντιλαμβανόμενο τις αλλαγές που θα επιφέρει σε όλα τα πεδία η σταθεροποίηση του σκηνικού, έχει αρχίσει να κατασκευάζει διάφορα σενάρια. Η εγχώρια διαπλοκή, όπως πάντα, προτιμούσε έναν αδύναμο πρωθυπουργό. Η σημερινή κυβέρνηση, παρά τα όσα γράφονται και λέγονται, ίσως είναι η πιο στέρεη των τελευταίων χρόνων. Για να μη γελιόμαστε, κανένας βουλευτής δεν πρόκειται να τη ρίξει και κανένας εκ των δύο πολιτικών αρχηγών δεν δείχνει διατεθειμένος να αυτοκτονήσει πολιτικά. Μάλιστα, ενόψει της ελληνικής προεδρίας στην Ε.Ε., το κυβερνητικό σχήμα αποκτά και εξωγενή θωράκιση.
Οι Ευρωπαίοι σε καμία περίπτωση δεν θα ήθελαν να πειραματιστούν αφήνοντας την Ελλάδα κάτω από καθεστώς πολιτικής αστάθειας. Αυτή είναι η βασική παραδοχή και η μία όψη του νομίσματος.
Υπάρχει και η άλλη, που έχει να κάνει με τα «θέλω» των ισχυρών, τα οποία έχουν αρχίσει να εκδηλώνονται ολοένα και πιο εξόφθαλμα. Το σύστημα έχει καταθέσει τα αιτήματά του και αναμένει τις απαντήσεις. Η απροθυμία του Σαμαρά να καθήσει στο τραπέζι έχει ανοίξει την όρεξη στους διαπλεκόμενους, οι οποίοι άρχισαν να κατασκευάζουν διάφορα σενάρια, έχοντας ως βασικό συστατικό της συνταγής τους τις υποκλοπές και την αποδόμηση του υπουργού Οικονομίας. Παλιά και δοκιμασμένη συνταγή. Η διαπλοκή προτιμά μια κυβέρνηση σε ομηρία από μια κυβέρνηση ισχυρή και απαλλαγμένη από τον βραχνά της χρεοκοπίας.
Επειδή οι περιστάσεις είναι δύσκολες, ο πρωθυπουργός οφείλει να θωρακίσει όσο ποτέ άλλοτε το περιβάλλον του. Τα πολιτικά κάστρα μεταπολιτευτικά έπεσαν από μέσα. Οφείλει, ετούτες τις δύσκολες ώρες, να απομονώσει τις κραυγές τύπου Φαήλου Κρανιδιώτη, οι οποίες στο μόνο που συμβάλλουν είναι στον φανατισμό. Ελάχιστη σημασία έχουν σήμερα τα πολιτικά μνημόσυνα με τις ακροδεξιές κορώνες στον Ανδρέα, τον Μένιο και τον Ακη. Ο κόσμος προτάσσει την επόμενη μέρα. Γι' αυτήν θα κριθεί ο κ. Σαμαράς. Οσο είναι νωρίς, ας θυσιάσει όλους όσους παραμένουν ζηλωτές ενός τελειωμένου συστήματος. Τους συνομιλητές των συμφερόντων. Τους συνηγόρους της λαθραίας επιχειρηματικότητας.
Ο πρωθυπουργός πρέπει να κοιτάξει δίπλα του, για να δει ποιοι πραγματικά διαθέτουν προσωπικές ατζέντες και ποιοι έχουν διάθεση να πορευτούν στον νέο δρόμο που ανοίγεται στη χώρα. Η επιλογή είναι δύσκολη κι ακόμη πιο δύσκολο το ξεσκαρτάρισμα. Ομως, είναι κρίμα μπροστά στον αγώνα που έχει δοθεί από τον περασμένο Ιούνιο να συμβιβαστεί με αυτό που ούτως ή άλλως αποτελεί παρελθόν.
ΥΓ: Ο πρωθυπουργός όσο είναι νωρίς ας θυσιάσει όλους όσους παραμένουν ζηλωτές ενός τελειωμένου συστήματος.
Ενδιαφέρει: Η σημερινή κυβέρνηση, παρά τα όσα γράφονται και λέγονται, ίσως είναι η πιο στέρεη των τελευταίων χρόνων.