Της Μαρίας Μπάτζιου
Οι πυρκαγιές στην Ανατολική Αττική την περασμένη εβδομάδα, εκτός του ότι κόστισαν τη ζωή δεκάδων συνανθρώπων μας, ανέδειξαν παθογένειες που επηρεάζουν ποικιλοτρόπως τη χώρα μας. Δυστυχώς, το ύψος του αριθμού των νεκρών και των αγνοούμενων είναι το σημαντικότερο, ωστόσο αυτό που εδώ θα αναλύσουμε είναι πώς η κακοδιαχείριση και η μηδενική οργάνωση μας έφτασαν σε αυτό το σημείο.
Αρχικά, οι πυρκαγιές αυτές απέδειξαν περίτρανα ότι οι πολίτες βρίσκονται στο έλεος κάθε συμφοράς, καθώς από πλευράς της κυβέρνησης, δεν φαίνεται να υπάρχει κανένας αρμόδιος, και κανένα σχέδιο αντιμετώπισης κρίσεων. Ο πολίτης λοιπόν, αφέθηκε στο έλεος του, από μια κυβέρνηση που ασχολήθηκε πιο πολύ με το να αυξήσει τους μισθούς των διοικητών των ΔΕΚΟ (άσχετα που το πήρες προσωρινά κακήν κακώς πίσω), παρά να ασχοληθεί σοβαρά με τους πολίτες της. Και όταν αποφάσισε να το κάνει, το μόνο που εξήγγειλε ήταν φοροελαφρύνσεις και διορισμοί στο δημόσιο. Μένει να πραγματοποιηθούν.
Ένας από τους πιο βασικούς παράγοντες ευημερίας μια χώρας είναι η ασφάλεια που νιώθουν οι πολίτες της μέσα σ’ αυτή. Γι’ αυτό παρατηρούμε ότι σε γενικές γραμμές η μετανάστευση γίνεται από λιγότερο ασφαλείς σε πιο ασφαλείς περιοχές. Πόσο ασφαλής λοιπόν μπορεί να αισθάνεται ο Έλληνας πολίτης μετά από όλα αυτά; Πώς οι επιζήσαντες θα στήσουν ξανά τη ζωή τους από το μηδέν; Πώς όλοι εμείς οι θεατές αυτής της τραγωδίας δε θα ζούμε με το φόβο μιας αντίστοιχης μελλοντικής αποδιοργάνωσης;