Μητρόπουλος: Ήττα και της Αριστεράς το μνημόνιο

Μητρόπουλος: Ήττα και της Αριστεράς το μνημόνιο

Το μήνυμα ότι το Μνημόνιο δεν θα περνούσε εάν η Αριστερά υπήρξε ενωμένη αποστέλλει με το νέο του βιβλίο, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Λιβάνη ο Αλέξης Μητρόπουλος...

Παράλληλα κάνει λόγο για «ήττα της Αριστεράς» στην υπόθεση του Μνημονίου και παραδέχεται πως «η νίκη στις ευρωεκλογές δεν ήταν ανάλογη της εθνικής και κοινωνικής καταστροφής».

Το βιβλίο παρουσιάζεται την Πέμπτη, στις 7 το απόγευμα, στο Πολεμικό Μουσείο, με ομιλητές τους Ν. Κοτζιά, Γ. Πανούση, Γ. Σταθάκη και συντονιστή τον Γ. Δελαστίκ και, σύμφωνα με τις πληροφορίες, θα αποτελέσει ένα… προσκλητήριο «πασοκογενών» και άλλων δυνάμεων που επιδιώκουν να συνεργαστούν με τον ΣΥΡΙΖΑ, ενώ παρόν στην παρουσίαση θα είναι και ο Αλέξης Τσίπρας.

Για την ενότητα της Αριστεράς τονίζεται χαρακτηριστικά στον πρόλογο του βιβλίου-που μαζί με τον επίλογο δημοσιεύει το Real.gr:

«Κεντρική ιδέα και αυτού του βιβλίου είναι ότι ολόκληρος ο μνημονιακός υποπολιτισμός, η αταβιστική αυτή παλινδρόμηση σε συνθήκες προδημοκρατικής εποχής, δεν θα μπορούσε να επιβληθεί, αν η Αριστερά, ενωμένη, αντιλαμβανόταν εξαρχής το μέγεθος του κινδύνου και αντιδρούσε στη μνημονιακή πορεία των πραγμάτων. 

Γιατί είναι σίγουρο πως κανένα Μνημόνιο δεν θα περνούσε, εάν τα κόμματα και οι συλλογικότητες της Αριστεράς, διατηρώντας βεβαίως την αυτονομία τους και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους, είχαν εναντιωθεί ταυτόχρονα στην προϊούσα αποικιοποίηση της χώρας, στην παράδοση της εθνικής κυριαρχίας στους δανειστές και στην κατεδάφιση όλων των κοινωνικών κατακτήσεων... Αν στις πολλές λαϊκές κινητοποιήσεις εμφανίζονταν από κοινού, ενθαρρύνοντας και καλλιεργώντας την ενωτική δράση του λαού στη βάση των κοινών προβλημάτων...»

Ο Αλ. Μητρόπουλος αναφέρεται και στη δυσκολία της ακύρωσης Μνημονίου και κανονισμών, που όπως αναφέρει δεν γίνονται «ούτε εύκολα, ούτε σύντομα». «Τα πράγματα σήμερα είναι πολύ δύσκολα. Το θεσμικό πλαίσιο του Μνημονίου και οι Κανονισμοί της ΕΕ που το διατηρούν επ’ αόριστον σε χώρες όπως η πατρίδα μας δεν ακυρώνονται εύκολα ούτε σύντομα. Η διαγραφή του χρέους γίνεται μια ολοένα και δυσκολότερη υπόθεση που απαιτεί ενεργό πανεθνική αξίωση και ενωμένη πολιτική δράση. Η Αργεντινή, αυτές τις μέρες, μας έστειλε ένα ηχηρό μήνυμα. 

Η κοινωνία είναι φοβισμένη, απελπισμένη, κουρασμένη, εν πολλοίς αμέτοχη στη διαμόρφωση της κοινής μοίρας. Η πολιτική ζωή βρίσκεται σε σύγχυση και οι πολιτικές εφεδρείες υπό αμφισβήτηση από τους μνημονιακούς κονδυλοφόρους και τα ΜΜΕ της επικοινωνιακής μνημονιακής καταιγίδας». 

Στον επίλογο ο Αλ. Μητρόπουλος τονίζει μεταξύ άλλων: «Με αυτά τα δεδομένα, η νίκη στις ευρωεκλογές δεν ήταν ανάλογη του μεγέθους της εθνικής και κοινωνικής καταστροφής. 

Οι μνημονιακές δυνάμεις «κράτησαν» και ίσως να «κρατήσουν» εκ νέου με τα διάφορα «αναχώματα», τους «αεραγωγούς εκτόνωσης» και τους πρόθυμους να συμπράξουν με τη χρήση και την κατάχρηση του συστημικού οπλοστασίου. 

Η όλη Αριστερά, πολλαπλώς τραυματισμένη από τις αστοχίες των τελευταίων δεκαετιών (αρχής γενομένης από την αστοχία της συνεργασίας με τον Μητσοτάκη το 1989), δεν έχει καταφέρει να ανακόψει αυτή την πορεία. Οφείλει τάχιστα να συγκροτήσει νέους δεσμούς με τα ευρύτερα λαϊκά στρώματα, τις δυνάμεις της μισθωτής εργασίας και των υπηρεσιών, τους ραγδαία εξαφανιζόμενους μικρομεσαίους, τους ανέργους, τους συνταξιούχους... Χωρίς στενή σχέση με τους κοινωνικούς συνδέσμους, τις συλλογικότητες και τα Συνδικάτα, είναι δύσκολο να διατηρήσει την εξουσία στην κυβέρνηση που θα κατακτήσει. 

Το τιτάνιο έργο που πρέπει να επιτελέσει προσδιορίζει το εύρος της υποκειμενικής διαθεσιμότητας και των ενδεχόμενων συμμαχιών της. Η κατάλυση του μνημονιακού θεσμικού πλαισίου, η ανάκτηση της κυριαρχίας του δρώντος λαού, η επαναφορά της ισοτιμίας στην ΕΕ και η επικυριαρχία του Πολιτικού επί του Οικονομικού, με κοινωνικοποίηση, έλεγχο και αυτοδιαχείριση των κρίσιμων για την πορεία ανασυγκρότησης της χώρας τομέων, με την πρότερη ρύθμιση-διαγραφή του χρέους, είναι το minimum πρόγραμμα που 

• θα αγκαλιάσει την κοινωνία με όρους κατεπείγουσας εθνικής και κοινωνικής ανάγκης και 

• θα διαμορφώσει πεδίο συνεργασίας με την άλλη Αριστερά (το ΚΚΕ κυρίως), αλλά με όρους κοινωνικής ατζέντας και όχι πολιτικού-ιδεολογικού προγράμματος, αφού οι συν¬θήκες δεν είναι ακόμη ώριμες. 

Η φυγή προς τα μπρος, μέσα σε ένα πεδίο παγκόσμιων και ευρωπαϊκών «χαοτικών αβεβαιοτήτων», είναι η μόνη πορεία που μπορεί με ταχύτητα να χαράξει η Αριστερά, χωρίς υπεκφυγές και τεχνητές αναστολές».