Ας θυμηθούμε ποιοι είμαστε...

Υπογράφει η

Αφροδίτη Σ. Γραμμένου

Συνεργάτης Επιχειρησιακών Σχέσεων

(Πτυχιούχος πάνω σε Τομείς:
Δημόσιες Σχέσεις και Επικοινωνιακή Πολιτική,

Διεθνής Επικοινωνίες και Πολιτιστική Διπλωματία)

«Η σοκαριστική στιγμή που αντικρίζουν τους 26 νεκρούς αγκαλιασμένους στο Κόκκινο Λιμανάκι». 

Όλα στη παραπάνω πρόταση είναι λάθος. Όλα. Οργή. 

Βομβαρδίζει η επικαιρότητα. Οι ειδήσεις φθάνουν σε χρόνο ντετέ. Οι ειδήσεις φθάνουν γρηγορότερα από τη κρατική παρέμβαση. 

Κάθε καλοκαίρι ο ίδιος φόβος της πυρκαγιάς. Απεγνωσμένος ο κόσμος που βλέπει τη περιουσία του να χάνεται και αυτός που παρακολουθεί τη χώρα του να καίγεται, ψιθυρίζει η άλλοτε κραυγάζει «δε βρέχεις κιόλας ρε ουρανέ να μας σώσεις». Αντιλαμβάνεσαι την απελπισία του έλληνα ο οποίος εναποθέτει κάθε τελευταία του ελπίδα στον ‘ουρανό’ εφόσον δεν υπάρχει εθνική στρατηγική άμεσης αντιμετώπισης των καταστροφικών πυρκαγιών.

Λένε πως τα δυνατά κράτη δεν ήταν πάντα δυνατά, ισχυροποιήθηκαν όμως παρατηρώντας τα λάθη τους - τις λεγόμενες ‘πληγές τους’- κάνοντας απολογισμό και μελέτη περίπτωσης με σκοπό την οικειοποίηση επιτυχημένων στρατηγικών για μελλοντική πρόληψη. Εμείς, είμαστε η περίπτωση - πλήν της μελέτης! Διαβάζω σχετικό άρθρο σε μεγάλη ιστοσελίδα ενημέρωσης με τίτλο «Άμεση ανάλυση:  Απουσία σχεδίου, αιφνιδιασμός κρατικού μηχανισμού». 

Αιφνιδιασμός; Για την ιστορία, αιφνιδιασμός ορίζεται μία απρόβλεπτη εξέλιξη, μια πράξη με το χαρακτηριστικό του ξαφνιασμού που θέτει τον δέκτη ανέτοιμο να το αντιμετωπίσει. Δεν υφίσταται σαν αιτιολογία. Δε το δέχομαι ως βασική αιτία της τραγωδίας στο Μάτι, ειδικά όταν είσαι μια Ελλάδα με καλοκαιρινό καύσωνα και ιστορικό καταστροφικών πυρκαγιών. 

Μια λέξη χαρακτηρίζει την ελληνική πολιτικοκοινωνική πραγματικότητα και αυτή είναι «άγνοια». Το χειμώνα η πρωτεύουσα πνίγεται και το καλοκαίρι καίγεται. Όλα τα προαναφερθέντα ισχύουν σε μια χώρα κράτος-μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Απλά το αναφέρω...

«ΧΑΣΑΜΕ ΤΙΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΕΣ ΜΑΣ», ωρύονται οι κάτοικοι. Τις ήδη πληγωμένες και πλέον εξ’ολοκλήρου χαμένες. Δεν αντέχεις άλλο. Μόνο τόσο μπορείς να αντέξεις και έχεις ήδη υπερβεί το ό,τι ανθρωπίνως δυνατό τα τελευταία χρόνια: το διεθνή εξευτελισμό, την απομόνωση, την οικονομική ελευθερία σου, τον εκπατρισμό της νεολαίας σου, την αδικία και τις άκαρπες προσπάθειές σου να επιτύχεις. 

Στην άλλη μεριά του νομίσματος, ένας τσαμπουκάς που σπάει, κόσμος που λυγάει και ξεχειλίζει από ευαισθησία και ευσπλαχνία, ανοίγοντας τα σπίτια του, θέτοντας τη σωματική του ακεραιότητα σε υψηλό κίνδυνο, κάνοντας αυτά τα αυτονόητα που κάθε κράτος πρέπει να παρέχει: ανιδιοτελή βοήθεια. Θα ακουστεί κλισέ, μα είναι τόσο αλήθεια, ένα ολόκληρο κράτος έφτασε να στηρίζεται στο φιλότιμο και την ανθρωπιά που μας χαρακτηρίζει σαν έθνος- δυστυχώς μόνο στα γεγονότα με αρνητικό πρόσημο. Όμως υπάρχει, είναι εκεί, ας το αφήσουμε ελεύθερο και χωρίς περιορισμούς, χωρίς ψιλά γράμματα. Ας θυμηθούμε ποιοι είμαστε... 

Την επόμενη φορά που θα παρακολουθήσεις την επικαιρότητα και θα λυπηθείς το παιδάκι στη Συρία, στο Αφγανιστάν θυμήσου πως δεν είναι μακριά σου η καταστροφή. Είναι μόλις κάποια χιλιόμετρα έξω από το κέντρο της Αθήνας. Η καρδιά μου και οι σκέψεις μου στις οικογένειες αυτές που ξεκληρίστηκαν μέσα σε ένα βράδυ και σε αυτούς που θα παλέψουν να ξανασταθούν στα πόδια τους.

Με βαθιά εκτίμηση,

Αφροδίτη Σ. Γραμμένου