Ζαχαριάδου Άννα | Από την Καβάλα και το Πότσνταμ με Ορμή για το Μαρούσι

Αρχικά αγαπητή Άννα, θα μου πεις τα βασικά: 
Καταγωγή, επάγγελμα, σπουδές, χόμπι, ασχολίες εκτός εργασίας, οικογένεια, κλπ. 

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο Μαρούσι. Καταγωγή έχω από τη Μακεδονία και συγκεκριμένα την Ελευθερούπολη Καβάλας. Η μητέρα μου γεννήθηκε και έμεινε τα πρώτα της χρόνια στην Κολωνία της Γερμανίας. Τελείωσα το Πολιτικό της Νομικής στην Αθήνα ή αλλιώς το Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης. Η κατεύθυνσή μου όμως ήταν πάντα οι διεθνείς και ευρωπαϊκές σπουδές. Αυτή τη στιγμή κάνω το μεταπτυχιακό μου στις «Διεθνείς Σπουδές Πολέμου» στο Πανεπιστήμιο του Πότσνταμ στη Γερμανία και στο Πανεπιστήμιο του Δουβλίνου της Ιρλανδίας. Παράλληλα εργάζομαι επί του παρόντος ως ιδιωτική υπάλληλος σε αεροπορική εταιρεία για να χρηματοδοτώ τις σπουδές μου. Εκτός εργασίας, όταν δε θα με δεις αγχωμένη, ασχολούμαι με τη γαστρονομία. Τη θεωρώ τέχνη, μια εμπειρία που σε κάνει καλύτερο, όπως ακριβώς και η ποίηση η τα ταξίδια. 

Τι κάνεις επαγγελματικά αυτόν τον καιρό; 
Με τι ασχολείσαι ή ετοιμάζεσαι να ασχοληθείς; 
Ποια τα πλάνα σου για την περίοδο αυτή; 

Αυτόν τον καιρό είμαι αφοσιωμένη κυρίως στις σπουδές μου. Η εξωτερική πολιτική και η στρατηγική με συναρπάζουν και θεωρώ ότιθα πρέπει να τους δοθεί περισσότερη βαρύτητα. Ετοιμάζω επίσης πολλά για το Δήμο μου. Ταξιδεύω πολύ στο εξωτερικό και παίρνω ιδέες, συζητώ με ανθρώπους που μοιράζονται τις ίδιες ασχολίες και ανησυχίες και εμπνέομαι. Πλάνο μου είναι να ενώσω τις δύο μεγαλύτερες αδυναμίες μου-την πόλη μου και την εξωτερική πολιτική ή αν θες τις σχέσεις που μπορούν να αναπτύξουν σε ποικίλα επίπεδα δήμοι και πόλεις διαφορετικών χωρών.

Ως δραστήρια και δυναμική κυρία -και μάλιστα νέα- βιώνεις διακρίσεις/μπούλινκ/επιθέσεις στον επαγγελματικό σου χώρο από άτομα ‘’φτασμένα’’ ή και όχι μόνο, γενικά; 

Δε θα έλεγα από άτομα φτασμένα. Ο φτασμένος, χορτασμένος και πάνω από όλα αυτοδημιούργητος άνθρωπος δεν έχει να φοβηθεί τίποτα. Γενικότερα δεν έχω βιώσει τίποτα από τα «κλισέ» που ακούγονται για το χώρο. Το ότι όταν δείχνεις δυναμισμό και πολλές φορές πας «κόντρα» στη μάζα, δημιουργεί αντιπαλότητες, είναι γνωστό. Και ειδικά στο χώρο της πολιτικής ο ανταγωνισμός είναι πιο έντονος. Αλλά δε πρέπει να φοβάσαι, αυτή είναι η συνταγή -αν αξίζεις και δουλευεις ο κόσμος θα σε ανταμείψει.

Είσαι ευαίσθητη και κοινωνικοποιημένη, σε ότι αφορά κοινωνικά, πολιτικά, διεθνή, περιβαλλοντικά ζητήματα, θέματα γύρω από τα ζωάκια; 

Σαφώς. Η πολιτική είναι κοινωνία και αυτό οφείλει να αποτελεί πάντα το εναρκτήριο λάκτισμα. Για μένα δεν υπάρχει διεθνές ή εγχώριο, ό,τι κινείται γύρω από τη σφαίρα της κοινωνικής ευαισθησίας προσωπικά με απασχολεί. Η ανάπτυξη των άκρων, ο εθνικισμός, η ισότητα, τα ανθρώπινα δικαιώματα, το περιβάλλον. Όσο για τα ζώα, όποιος με ξέρει και έβλεπε αυτήν την ερώτηση θα γελούσε – είναι η μεγάλη μου αδυναμία. Και για αυτό ετοιμάζουμε πράγματα.

Ποιο το παράπονο σου από την γενιά μας (18-38); 
Τι σε ενοχλεί; 
Βλέπεις φως βελτίωσης; 

Το παράπονο της γενιάς μου είναι ότι δε βλέπω ιδιαίτερη αλλαγή. Λογικά, θα περίμενε κανείς να βλέπει νέους ανθρώπους ανοιχτόμυαλους, φιλελεύθερους, με τάση προς την αλλαγή και τη συνεργασία. Αυτό δεν το βλέπω. Όπως δρουν οι «μεγάλοι», δρουν και οι «μικροί». Τα άκρα θεριεύουν και βλέπεις 25 χρονα να τους κουνάνε τη σημαία. Περιθώριο βελτίωσης θα υπάρξει μόνο όταν αλλάξουμε μέσα μας και ειλικρινά.

Πως βιώνεις την οικονομική - πολιτική κρίση της πατρίδας μας; 

Φαντάζομαι όπως και κάθε νέος, απογοητεύομαι. Πολιτικά προσπαθώ να συμβάλλω, πιστεύω στο όραμά μου με το οποίο πορεύομαι, δεν αλλάζω, δε συμβιβάζομαι και αγωνίζομαι. Όσον αφορά στην οικονομική κρίση, είμαι νομίζω παιδί του «brain drain»

Μια θετική - ελπιδοφόρα σκέψη σου για το αύριο; 
Ποιο είναι το προσωπικό σου μότο; 
Η φράση που σε παρακινεί, αν θες.

Η ελπιδοφόρα μου σκέψη κινείται γύρω από τον άξονα της προσπάθειας. Όλοι όσοι προσπαθούν και επικεντρώνονται στο στόχο τους με αγώνα, υπομονή και στρατηγική θα τα καταφέρουν, οσο εύκολα ή δύσκολα κι αν τους τα φέρει η ζωή. Πρέπει να βάζουμε μεγάλους στόχους και να τους πετυχαίνουμε - κανείς δε μπορεί να μας σταματήσει. Είναι κάτι που από μικρή με πείσμωνε, αυτό το «μα, δε γίνεται». Όπως πάντα λέω ο ουρανός είναι το όριο…