Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην όμορφη Θεσσαλονίκη. Αγαπώ την πόλη μου, όμως έπρεπε να την αποχωριστώ για κάποια χρόνια, λόγω σπουδών. Το «τυχερό» μου ήταν να βρεθώ στο νησί των Ιπποτών, τη Ρόδο, όπου και αποφοίτησα από το Τμήμα Μεσογειακών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αιγαίου. Πριν ακόμη εισαχθώ στο πρώτο έτος της σχολής, είχα ενημερωθεί και ψάξει για το αντικείμενο αυτής, καθώς και όλων όσων είχα επιλέξει στο Μηχανογραφικό μου. Έτσι, ακολούθησα την κατεύθυνση Διεθνών Σχέσεων και Οργανισμών, κι αυτό γιατί πάντα ήθελα να έχω εμπεριστατωμένη άποψη πάνω στην πολιτική και να συμμετέχω ενεργά στα κοινά. Ως φοιτήτρια ασχολήθηκα αρκετά με τα πολιτικά δρώμενα και βοήθησα στην επίλυση κύριων προβλημάτων του Πανεπιστημίου (πχ σίτιση, στέγαση, πρόγραμμα σπουδών). Όταν επέστρεψα στην Θεσσαλονίκη αποφάσισα ν’ ασχοληθώ με τον τουρισμό και με την οικογένειά μου δημιουργήσαμε πολυτελείς σουίτες στο κέντρο της πόλης. (βλ. Arvanitidis Suites) Μιλάω ήδη άπταιστα στα 24 μου τρεις γλώσσες, οπότε μου ήταν αρκετά εύκολο να κάνω τη δουλειά μου χόμπι και να δημιουργήσω φιλίες με ανθρώπους απ’ όλο τον κόσμο! Γενικά είμαι απ’ αυτούς που δεν ησυχάζουν ποτέ και μισούν τη ρουτίνα, οπότε παράλληλα αποφάσισα να δημιουργήσω τη δική μου εταιρία κοσμημάτων (βλ. Queensgate). Το μικρόβιο το είχα ανέκαθεν από τον πατέρα μου, ο οποίος είναι εδώ και χρόνια στο χώρο της αργυροχρυσοχοΐας με μεγάλη επιτυχία. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου πήγαινα στο μαγαζί μας και δοκίμαζα ρολόγια, μενταγιόν και οτιδήποτε λαμπιρίζει τόσο έτσι ώστε να γίνει κάποιος ορατός μέχρι κι απ’ το διάστημα !! Μέχρι σήμερα βέβαια αυτή η συνήθεια δεν έχει φύγει, γιατί κάποια πρέπει να επιβεβαιώσει τις φήμες για τις εμφανίσεις της κλασικής Θεσσαλονικιάς για «χαλαρό» καφεδάκι!
Τι κάνεις επαγγελματικά αυτόν τον καιρό; Με τι ασχολείσαι ή ετοιμάζεσαι να ασχοληθείς; Ποια τα πλάνα σου για την περίοδο αυτή;
Τα πρωινά θα με βρεις στην Ερμού 1 να περιμένω για να κάνω τα check in μου με το καφεδάκι μου. Τα απογεύματα ετοιμάζω τις παραγγελίες που κάνουν διαδικτυακά από Facebook και Instagram (IG: @queensg_official) τα κορίτσια για τα αγαπημένα μου κοσμήματα. Σε ό,τι αφορά τις σουίτες ήδη ετοιμάζουμε ακόμη μία στο κέντρο της πόλης σε μινιμαλιστικό industrial στυλ και θα είναι διαθέσιμη για κρατήσεις από την επόμενη εβδομάδα ! Κατά τ’ άλλα ψάχνομαι αρκετά για τη δημιουργία ενός showroom κοσμημάτων, έτσι ώστε να υπάρχει η δυνατότητα της δοκιμής για όσες δεν εμπιστεύονται τις φωτογραφίες και τις περιγραφές στις διαδικτυακές πωλήσεις.
Ως δραστήρια και δυναμική κυρία-και μάλιστα νέα- βιώνεις διακρίσεις/μπούλινκ/επιθέσεις στον επαγγελματικό σου χώρο από άτομα ‘’φτασμένα’’; Είναι οι 50άρηδες έτοιμοι να μας δεχθούν;
Η αλήθεια είναι πως προσωπικά δεν έχω βιώσει στα επαγγελματικά μου bullying ή κάποια επίθεση από συνάδελφο είτε μικρό είτε μεγάλο. Ίσως επειδή δεν κάνω ποτέ επίδειξη «δύναμης» για όσα έχω καταφέρει μέχρι τώρα και ούτε μπαίνω σε συγκρίσεις. Άλλες εποχές τότε και άλλες τώρα. Το πιο κοντινό μου παράδειγμα είναι ο πατέρας μου, ο οποίος από το μηδέν «χτίστηκε» μόνος του χωρίς τη βοήθεια που έχουμε εμείς σήμερα. Τότε αρκούσε απλά να θες πολύ να γίνεις κάτι, να κάνεις κάτι. Τώρα και να το θες πρέπει να έχεις παραπάνω προσόντα απ’ τον άλλον γιατί ο ανταγωνισμός είναι μεγάλος. Σε συζητήσεις που έχω κάνει με 50αρηδες, μιλάνε με θαυμασμό για τους νέους, για το πόσο επενδύουν στις σπουδές τους και στο μέλλον τους. Αρκετοί είναι αυτοί οι οποίοι με υπομονή θα δεχθούν πρωτοπόρες ιδέες και απόψεις και θα επενδύσουν σε κάτι καινούργιο. Ίσως να μην είναι η πλειοψηφία, αλλά είναι στο χέρι μας να τους δείξουμε όσα μπορούμε να προσφέρουμε ως νέα γενιά. Κι έχουμε πολύ δρόμο ακόμη…
Είσαι ευαίσθητη και κοινωνικοποιημένη, σε ότι αφορά κοινωνικά, πολιτικά, διεθνή, περιβαλλοντικά ζητήματα, θέματα γύρω από τα ζωάκια;
Θεωρώ πως για να επιβιώσεις σε μία κοινωνία θα πρέπει να βάζεις κι εσύ καθημερινά έστω ένα λιθαράκι. Κι αυτό σημαίνει να κάνεις μία καλή πράξη όσο πιο συχνά μπορείς. Είτε αυτό σημαίνει ότι θα πάρεις φαγητό στον άστεγο που βλέπεις στο παγκάκι, είτε πως θα ανεβάσεις αγγελία το σκυλάκι που είδες με λουράκι μήπως κάποιος το ψάχνει, είτε πως θα σηκώσεις το τενεκεδάκι που βρήκες κάτω να το πετάξεις στον κάδο. Κάπως έτσι ξεκινάμε να κάνουμε λίγο καλύτερο τον κόσμο μας και γινόμαστε άνθρωποι. Προσπαθώ να μοιράζομαι και να κοινοποιώ αυτές τις σκέψεις στον κύκλο μου. Τα προβλήματα είναι πολλά. Υπάρχει φτώχεια, ανεργία, βία, καμία περιβαλλοντική συνείδηση κτλ . Για καθένα απ’ αυτά όμως υπάρχει και λύση. Τις λύσεις τις έχουμε, απλά αδιαφορούμε. Όχι όλοι, αλλά δυστυχώς οι περισσότεροι…
Ποιο το παράπονο σου από την γενιά μας (18-38); Τι σε ενοχλεί; Βλέπεις σημάδια βελτίωσης;
Με ενοχλεί αφάνταστα η αδιαφορία και η απάθεια. Η πλειοψηφία της γενιάς μας αδιαφορεί για τα πολιτικά δρώμενα, επαναπαύτηκε σε επιδόματα ανεργίας, συντηρείται από τους γονείς και δεν έχει στόχους. Μου είναι αδιανόητο να μην ψηφίζει κάποιος ως πολίτης αυτής της χώρας γιατί «δεν τον ενδιαφέρει», «δεν θ’ αλλάξει κάτι», «όλοι ίδιοι είναι» κτλ. Δεν μπορώ να δεχτώ ότι δεν προσπαθούν για να βρουν μια δουλειά γιατί «μου αρκούν τα λεφτά απ’ το ταμείο ανεργίας και το χαρτζιλίκι του μπαμπά για τα γούστα μου» ή «δεν πάω να δουλέψω για 400» . Όλοι από κάπου ξεκινάμε. Ενδεχομένως να αλλάξει η κατάσταση σε πιθανή αλλαγή κυβέρνησης, εάν υπάρξει κάποιο δυνατό κίνητρο για τους νέους…
Πως βιώνεις την οικονομική και πολιτική κρίση που περνά η πατρίδα μας εδώ και 10 χρόνια;
Τα τελευταία 4 χρόνια που ήμουν στο νησί συνειδητοποίησα τα έξοδα που έχει ένα άτομο για να μείνει μόνο του. Παρά το γεγονός ότι οι δικοί μου δεν ήθελαν να δουλέψω για να τελειώσω τη σχολή, δούλεψα βράδυ και έβγαζα ένα χαρτζιλίκι έτσι ώστε να καλύπτω τουλάχιστον τα προσωπικά μου έξοδα. Στη Θεσσαλονίκη μένω μαζί τους, οπότε τα έξοδα μοιράζονται και βοηθάει ο καθένας μας όπως μπορεί. Ακόμη δεν μπορώ να κάνω κι αλλιώς. Ως νέα στον επαγγελματικό στίβο συνειδητοποιώ ότι το κράτος δεν βοηθάει τις μικρές επιχειρήσεις να ανελιχθούν, οπότε θ’ αργήσει η πλήρης ανεξαρτησία μου. Σε μεγάλο βαθμό σχετίζεται και η ασταθής πολιτική κατάσταση. Αλλά όλα μπορούν ν’ ανατραπούν όπως έχει δείξει πολλές φορές η ιστορία. Προσπαθώ να είμαι αισιόδοξη σε ό,τι αφορά το μέλλον.
Μια θετική-ελπιδοφόρα σκέψη σου για το αύριο; Ποιο είναι το προσωπικό σου μότο; Η φράση που σε παρακινεί, αν θες.
Εύχομαι όλοι μας να βρούμε κίνητρα για να παλέψουμε για το μέλλον μας. Προσωπικό μου μότο : «Εκεί που κοιτάς, εκεί θα πας». Ας κοιτάμε λοιπόν μακριά, με αισιοδοξία τις φιλοδοξίες μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου