Αρχικά αγαπητή θα μου πεις τα βασικά για σένα:
Καταγωγή, επάγγελμα, σπουδές, χόμπι, ασχολίες εκτός εργασίας, οικογένεια, κλπ.
(Μπορείς να είσαι όσο λαλίστατη θες εδώ!)
Θα μπορούσα να γράφω ώρες για την καθημερινότητα, τη ζωή και την καταγωγή μου, άλλωστε συνήθως «βερμπαλίζω» όπως μου τονίζει συχνά ο πατέρας μου. Καταρχάς, ας ξεκινήσω από τα πιο απλά. Είμαι μοναχοπαίδι, από γονείς δικηγόρους. Γεννήθηκα και μένω από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου στην Αθήνα. Βέβαια, ένα μεγάλο ποσοστό των διακοπών μου, το έχω περάσει στην Θεσσαλία που μένουν οι γιαγιάδες μου και στην λατρεμένη, νεραϊδένια «Νεράιδα» της Λίμνης Πλαστήρα όπου είναι το εξοχικό μου. Ορειβασίες, βόλτες, φωτιές και τραγούδια με παρέες θα μείνουν για πάντα χαραγμένα στη μνήμη μου… Μη με κάνεις να τα θυμάμαι τώρα! Στα πιο «άχρωμα», τώρα. Αποφοίτησα από τα Εκπαιδευτήρια Δούκα και μετά από μια τραυματική εμπειρία, αυτή των Πανελληνίων -ανατριχιάζω και μόνο που το σκέφτομαι- και πέρασα στη Νομική Σχολή του Ε.Κ.Π.Α., στην οποία και διανύω το δεύτερο έτος μου, το τελειώνω δηλαδή. Παράλληλα με τη… βάρβαρη αλλά και ιδιαίτερη αυτή σχολή, ασχολούμαι παραδόξως με πολλά, πάρα πολλά άλλα πράγματα. Δουλεύω κατά περιόδους στο Δικηγορικό γραφείο των γονιών μου, αρθρογραφώ τακτικά στο OfflinePost, παρακολουθώ online μαθήματα που αφορούν σε διαφόρους κλάδους της Νομικής, σε πανεπιστήμια Αγγλίας, Γαλλίας και Αμερικής στα οποία δίνω και εξετάσεις ενώ είμαι αρκετά δραστήρια στο χώρο των MUN, aka Model of United Nations. Γι’ αυτά τα συνέδρια, στον χώρο των οποίων έχω μπει από το 2014 -ναι, γέρασα-, έχω κάνει και θα κάνω τις διαδρομές Αθήνα-Ρόδος-Θεσσαλονίκη-Πάτρα… μπόλικες φορές… Τώρα, σε ένα πιο προσωπικό επίπεδο, λατρεύω να διαβάζω βιβλία – με αγαπημένη την Ιωάννα Καρυστιάνη-, και δοκιμάζω και πιο δύσκολες αναγνώσεις που αγγίζουν λίγο πιο φιλοσοφικά θέματα τα οποία με απασχολούν και πιστεύω θα με απασχολούν για πολύ καιρό ακόμα…
Ως δραστήρια, μορφωμένη και δυναμική φοιτήτρια -και μάλιστα νέα- βιώνεις διακρίσεις/μπούλινκ/επιθέσεις, στον χώρο που συναναστρέφεσαι, από άτομα ‘’φτασμένα’’ πάνω στον κλάδο σου; Είναι οι 50-60άρηδες έτοιμοι να μας δεχθούν;
Στον πανεπιστημιακό χώρο βιώνεις καθημερινά, όχι τόσο το μπούλινγκ όσο τον έντονο ανταγωνισμό και την κακεντρέχεια, κυρίως μεταξύ συνομιλήκων. Όσον αφορά στις μεγαλύτερες ηλικίες, που είναι συνήθως καθηγητές, είναι, με ελάχιστες εξαιρέσεις, προσιτοί και, αν θέλεις, «ποντάρουν» στη γενιά μας. Για εκείνους δεν είμαστε το «ξένο», το «νέο» προς το οποίο είναι διστακτικοί αλλά συνήθως το φως στη μαυρίλα της σημερινής εποχής. Τώρα σε επαγγελματικό επίπεδο, δεν μπορώ να σου απαντήσω γιατί δεν έχω εμπειρία.
Είσαι ευαίσθητη και κοινωνικοποιημένη, σε ότι αφορά κοινωνικά, πολιτικά, διεθνή, περιβαλλοντικά ζητήματα, θέματα γύρω από τα ζωάκια, κλπ;
Θα ήταν ψέμα να σου πω ότι δεν είμαι ευαισθητοποιημένη γύρω από αυτά τα θέματα. Είμαι ένα ιδιαίτερα συναισθηματικό και ευαίσθητο άτομο με έντονο αίσθημα αλτρουισμού, ίσως και «χαλβάς» όπως με ονομάζουν μερικοί φίλοι. Μετανάστευση, κρίση, φτώχεια, πείνα, με πονάνε βαθειά και στο λέω μέσα από την καρδιά μου. Θα ήταν, όμως, εξίσου ψέμα να σου πω πως έχω δραστηριοποιηθεί έντονα γύρω από κοινωνικοπολιτικά ζητήματα. Δυστυχώς δεν έχω βρει ακόμη το κατάλληλο «βήμα» για να το κάνω, ίσως και την απαραίτητη θέληση και κότσια και επαναπαύομαι σε αφυπνίσεις και καταθέσεις ψυχής μέσω των άρθρων μου, τα οποία συχνά έχουν και τη μορφή ημερολογίου… Χαλβάς έτσι;
Ποιο το παράπονο σου από την γενιά μας (20-40);
Τι σε ενοχλεί;
Βλέπεις σημάδια βελτίωσης;
Που εντοπίζεις το πρόβλημα, τι προτείνεις;
Κατ’ αρχήν θεωρώ ότι η συγκεκριμένη γενιά έχει πολλά να πει, σε όλους τους τομείς. Μιλάμε, κατά την άποψή μου, για άτομα απόλυτα συνειδητοποιημένα με στόχους και ονειρα. Αυτό που με ενοχλεί βαθιά είναι η κακία. Ο ανταγωνισμός, όχι ο ευγενής ούτε ο γόνιμος. Με ενοχλεί αυτή η άσχημη σύγκριση, η έλλειψη ενσυναίσθησης, η έλλειψη ανιδιοτέλειας μεταξύ παιδιών και φοιτητών… Με ενοχλούν «σκουριασμένες» ψυχές 20 ετών, αν με καταλαβαίνεις. Θέλω να πιστέψω στην πραγματική φιλία, τον αλτρουισμό, την αγάπη κάθε είδους και θέλω να αρνούμαι την ψευτιά, την υποκρισία και την κατ’ επίφαση αγάπη. Ειδικά μεταξύ νέων, παιδιών, καθαρών ψυχών, εν δυνάμει πολιτών. Μπορώ;
Πως βιώνεις την οικονομική -και πολιτική- κρίση που περνά η πατρίδα μας εδώ και 10 χρόνια ως νεαρά ελληνίδα και ανερχόμενη σε ότι αφορά σπουδές, προσόντα, εργασιακά ζητήματα κλπ; Αν θες και ως ενεργό άτομο που ζει το σήμερα, ως σκεπτόμενη νέα.
Θα ήταν υποκρισία να σου πω πως την βιώνω καθημερινά. Στο κάτω κάτω, ήμουν μαθήτρια και τώρα είμαι φοιτήτρια, έχω τις πλάτες τρίτων να με στηρίζουν. Καθημερινά, όμως, την βιώνουν οι εργαζόμενοι, οι παλαιστές της ζωής. Αυτοί που βγαίνουν στο δρόμο για να βγάλουν τα προς το ζην, να συντηρήσουν οικογένειες. Αυτοί που έχουν την ευθύνη για το «αύριο» των παιδιών τους. Εγώ την προσεγγίζω έμμεσα, απ’ όσα μπορώ να καταλάβω από τους γονείς μου. Πονάω με τον κόπο τους και πονάω με τις αδικίες κάθε είδους. Και προσπαθώ να βοηθήσω, όσο μπορώ. Μα πάνω απ’όλα, προσπαθώ να κατανοήσω. Να μάθω, να μορφωθώ και να βγω εκεί έξω εφοδιασμένη, σαρώνοντας κάθε εμπόδιο. Να προσφέρω και όταν θα μπω πλέον στα παπούτσια των γονιών μου, ως εργαζόμενη και μαχήτρια να είμαι προετοιμασμένη και δεκτική να ενωθώ, σαν μια γροθιά, με τους διπλανούς μου. Γιατί το οξύ, αμβλύνεται με συσπείρωση, αλτρουισμό και ουσιαστική αγάπη και βοήθεια. Και γι’ αυτό είμαι σίγουρη. Αρκεί, επιτέλους, να το αντιληφθούμε.
Μια θετική - ελπιδοφόρα σκέψη σου για το αύριο;
Ποιο είναι το προσωπικό σου μότο;
Η φράση που σε παρακινεί, αν θες, που σου δίνει δύναμη.
Κάτι φωτεινό.
Εγώ θέλω φως. Καθαρότητα. Μόνιμο καλοκαίρι στην ψυχή. Εγώ θέλω να βάλω ένα στοπ στην υποκρισία, μια μεγάλη ταμπέλα που να οδηγεί σε αδιέξοδο. Εγώ θέλω ο άνθρωπος να γελάει ξέφρενα, να έχει ανθρώπους, φίλους να στηρίζεται, θέλω να μπορούν οι άνθρωποι να απολαμβάνουν τον ήλιο, γιατί και αυτός, όσο δεδομένος και αν είναι, είναι πηγή ευτυχίας πίστεψε με. Θέλω να σταματήσουν οι άσχημοι ανταγωνισμοί, θέλω να υπάρχει αλληλοϋποστήριξη και όχι μάχες για ανούσια πράγματα, αλλά για ουσιώδη. Τα «θέλω» μου είναι πολλά και δεν μπορώ να τα υποστηρίζω και απόλυτα γιατί πολλά από αυτά, ούτε εγώ τα εφαρμόζω. Αλλά προσπαθώ, κάθε μέρα και περισσότερο. Ένα πράγμα που εφαρμόζω και το έχω και σε κάδρο στο δωμάτιο μου είναι το εξής… sophisticated quote (μη γελάς): remember when you wanted what you currently have. Να θυμάσαι πάντα την περίοδο που πάλευες για κάτι που έχεις τώρα. Για να μην ξεχνάς την αξία του. Για να μη γίνεσαι αχάριστος. Για να μπορείς να παλέψεις με δύναμη ψυχής και για πολλά άλλα.
Σ’ ευχαριστώ που μου έδωσες την ευκαιρία να πω δυο λόγια σαν φοιτήτρια και νέα πολίτης στην κοινωνία μας.
Εγώ σε ευχαριστώ Σοφία-Ζωή! Ο κόσμος γύρω μας διψά για κοπέλες και παλικάρια σαν εσένα. Το πιστεύω... ξεκάθαρα.
Επιμέλεια Συνέντευξης:
Μαρκόπουλος Χ. Θωμάς
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου