Το "διότι" μου... ένα κείμενο από την Σοφία-Ζωή Παράσχου

ΠΗΓΗ: www.sophiasvivavoce.com

Ξύπνησες μια μέρα και είδες στην αρχική σου μια καινούργια σελίδα… Sophia’s Viva Voce!

Ξύπνησες και είδες εμένα να ανεβάζω άρθρα, να ανεβάζω κείμενα, όχι πολιτικά, όχι ιστορικά, αλλά κείμενα αόριστα, δοκιμιακά, ποιητικά!

Ξύπνησες και αναρωτήθηκες που βρίσκω την όρεξη, πως μου «ήρθε», αν θέλεις, αυτή η ιδέα! Άκου εκεί… Να αποτυπώνεις τις σκέψεις σου σε ένα πληκτρολόγιο! Να απευθύνεσαι για θέματα που αγγίζουν και την εμπειρία και την προσωπική ζωή σε ένα κοινό φεισμπουκοφίλων… Πού ακούστηκε; Πού ακούστηκε φοιτήτρια πράγμα να δαπανά ώρες μπροστά από μια οθόνη, όχι μόνο για να μιλάει με φίλους, όχι μόνο για να ψωνίζει ρούχα αλλά για να καταθέτει, να καταθέτει σκέψεις και συναισθήματα; CRINGE θα έλεγε κάποιος.

Ξέρεις, όμως, εσύ που το διαβάζεις αυτή τη στιγμή… Το κάθε γιατί ακολουθείται από ένα διότι… Ένα διότι που εξηγεί και που δεν πείθει απαραίτητα και που δεν είναι απαραίτητο να ακουστεί και που είναι ίσως και κάτι που δεν πρέπει πάντοτε να ακούγεται! 

Όμως η ζωή είναι μικρή και αν αφήνουμε τα διότι μας να περνούν, τότε ο κόσμος μας θα γίνει ένα μεγαλύτερο ερωτηματικό από ότι είναι ήδη τώρα.

Να, λοιπόν, γιατί (σας) γράφω!

Γράφω γιατί η ζωή είναι έμπνευση. Εμπειρίες, καταστάσεις, δυσκολίες, ευκολίες, επιτυχίες, δάκρυα λύπης και χαράς σε γεμίζουν, σε γεμίζουν τόσο που το μυαλό σου και η φαντασία σου συναντούν την έξαψη, το πνεύμα σου οργιάζει και πρέπει, πρέπει να αποτυπώσεις τις στροφές με τις οποίες τρέχει η σκέψη σου δαμάζοντας την καθημερινότητα.

Γράφω γιατί είναι λύτρωση. Αφήνομαι στο πληκτρολόγιο, «ξεβράζω» τα συναισθήματα μου και ξεσπάω, ξεσπάω βίαια στο Word. Πόσο ανακουφιστικό είναι αυτό, Θεέ μου…

Γράφω γιατί είναι υποχρέωση. Είναι υποχρέωση αν έχεις να δώσεις κάτι να το δίνεις. Να βελτιώνεις, να χαροποιείς, να συνεπαίρνεις, να ταξιδεύειες, να τραβάς μακρυά όσο μπορείς τη δυστυχία… Όσο μπορείς… Κάθε τι άλλο είναι εγωιστικό. Και ζούμε ήδη σε έναν πολύ εγωκεντρικό κόσμο και πασχίζουμε δήθεν να τον αλλάξουμε… Πόσο αστεία είναι, Θεέ μου, αυτή η κατ’ επίφαση προσπάθεια…

Γράφω για να γεμίσω. Να γεμίσω τις στιγμές μου με χρώμα, με κάτι πιο ποιοτικό από τα socialmedia, στο έλεος των οποίων έχω αφεθεί. Για να γεμίσω τη ζωή μου και με κάτι ακόμα. Πόσο μίζερο να έχεις απλά ένα τίτλο και μια άδεια ζωή, Θεέ μου…

Γράφω για να αφυπνίσω. Να αφυπνίσω όσο μπορώ τους τοξικούς, τους κακεντρεχείς, τους μίζερους, τους δυστυχείς. Να τους ξυπνήσω, να τους δείξω την πραγματικότητα. Να τους σταματήσω, να κλείσω τα διόδια του μονοπατιού που επέλεξαν συνειδητά ή ασυνείδητα να ακολουθήσουν. Γράφω, για να αφυπνίσω τον ίδιο μου τον εαυτό…

Γράφω, γράφω, γράφω… Μια επανάληψη που δε θα σταματήσει ποτέ! Θα γίνει έξη και η έξη δεν είναι ποτέ καλή! 

Κάποτε είχα πει σε ένα φίλο μου ότι ίσως είμαι ο μεγαλύτερος εχθρός της συνήθειας. Δεν με πίστεψε, διαφώνησε. Εγώ, όμως, επιμένω.

Και ξέρεις κάτι φίλε; Ίσως με αυτή παλεύω! Με αυτή μάχομαι με το οπλοστάσιο που διαθέτω. Ίσως όλα μου τα «γράφω» συνοψίζονται εδώ! 

Ίσως…

Ίσως!