Της Σοφίας Παράσχου
Φοιτήτρια Νομικής Αθηνών, μα πολύ ανήσυχο και καθόλου ορθολογικό πνεύμα. Αρθρογραφεί αρκετό καιρό online για θέματα που αφορούν σε κοινωνία και φιλοσοφία ενώ έχει δημιουργήσει και ένα προσωπικό της blog στο οποίο παραθέτει σκέψεις και συναισθήματα της για ποίκιλλα θέματα. Γράφει ιδιαίτερα, "ταξιδιωτικά" και θίγει ζητήματα της καθημερινότητας, όχι όμως καθημερινά.
Θράσος.. Τί είναι αυτό το πράγμα; Συναίσθημα, αρετή, μειονέκτημα; Πρέπει να το κουβαλάμε ή μήπως να το στείλουμε στη χωματερή; Μήπως αυτή η έννοια μπορεί να χρωματιστεί με πολλούς τρόπους; Κι αν ναι, ποια χρώματα πρέπει να επιλέγουμε;
Θράσος, χρώμα μαύρο. Η αντίπερα όχθη του θάρρους. Προσβάλλει και αδικεί. Συνυφασμένο με αλαζονεία και υπέρμετρη εγωπάθεια. Με άλλα λόγια, η αίσθηση του υπερεγώ, η αίσθηση της ανωτερότητας, χωρίς απολύτως καμία βάση. Αυτή η μορφή του θράσους, που είναι και η πιο ενδιαφέρουσα για μελέτη, έχει ως γενεσιουργό αιτία της την τρομερή ανασφάλεια. Όταν το άτομο αισθάνεται αδυναμία να αναδειχθεί και αναπτύσσει, ταυτόχρονα, μια πολύ έντονη εμμονή με το «φαίνεσθαι» και το «θεαθήναι», τότε το χώρο της λογικής και της μετριοφροσύνης παίρνει το ζεστό θράσος και η υπερβολική αυτοπροβολή.
Σχόλια υπαινικτικά κατωτερότητας, κομπλεξική και αλαζονική στάση ακόμα και προς άτομα στα οποία οφείλουμε σεβασμό, ή μάλλον, που θα έπρεπε να έχουν κερδίσει το σεβασμό μας, προσπάθειες να αποδείξουμε ότι μπορούμε να έχουμε ό,τι θέλουμε, όπως το θέλουμε και όποτε το θέλουμε, ακόμα κι αν αυτό εναντιώνεται σε βασικές και θεμελιώδεις αξίες που θα έπρεπε να έχουμε αγκαλιάσει, ένα στυλ «μη μου άπτου» και ύφος χιλίων καρδιναλίων, που δε «χωράει» στις περιστάσεις… Όλα αυτά αποτελούν χαρακτηριστικά δείγματα του μαύρου θράσους και της αλαζονείας και φυσικά λειτουργούν ως… καμπανάκι έκτακτης ανάγκης, προειδοποιώντας μας ότι χρήζουν ειδικού χειρισμού…ή μάλλον αδιαφορίας.
Το μαύρο και ζεστό θράσος προκαλεί αλυσιδωτές αντιδράσεις στον εξωτερικό κόσμο αλλά έχει σοβαρές επιπτώσεις και στο εσωτερικό του «παθόντος». Τείνουμε να πιστεύουμε πως, προσκαλεί τους γύρω μας να μας εξερευνήσουν και τους πείθει για την ανωτερότητα μας. Δυστυχώς, αν ήταν έτσι τα πράγματα, τότε η συνταγή για την ευτυχία θα μας είχε δοθεί απλόχερα. Αυτού του είδους η στάση ζωής, όχι μόνο δεν προσελκύει ανθρώπους και συναισθήματα, αλλά προκαλεί στον περίγυρο μας μια έντονη νευρικότητα, εκνευρισμό και τους οδηγεί στην αποστασιοποίηση τους από εμάς, αποστασιοποίηση συνυφασμένη με την απομυθοποίηση.
Απομυθοποίηση… Η λέξη κλειδί. Το κύριο αποτέλεσμα της αλαζονείας και της δήθεν ανωτερότητας, με τα οποία επιδιώκουμε ακριβώς το αντίθετο. Και αυτή είναι η μεγαλύτερη ειρωνεία και το grande φινάλε του θεατρικού αυτού… Η απομυθοποίηση είναι η υπόκλιση σε μια παράσταση στην οποία το θεαθήναι και η υποκρισία χαρακτήρα είναι οι πρωταγωνιστές. Και όταν αυτό γίνεται πλέον φανερό, τότε κατεβαίνουμε από το βάθρο με μόνη την αλαζονεία και την καταρημαγμένη αυτοπεποίθηση μας να μας κάνουμε παρέα. Και τότε είναι που η λίγη αλήθεια που είχε μείνει από όλη αυτή την ιστορία μέσα μας, η ελάχιστη ειλικρινής προσωπικότητα και η μηδαμινή αίσθηση του ποιοι πραγματικά είμαστε, χάνονται και αυτά για πάντα, σε μια τόσο μεγάλη ήττα, όσο και το εγώ που προσπαθήσαμε να παρουσιάσουμε.
Και ο κύκλος αυτός, ο μαύρος, καυτός, επικίνδυνος, φαύλος κύκλος θα κατατρώει σε κάθε επίπεδο την αλήθεια μας και θα την αντικαθιστά με… «δηθενιά». Από όλα τα χρώματα, λοιπόν, επίλεξε τα ανοιχτά, αυτά που θυμίζουν πραγματικό θάρρος, που κάνει παρέα με μετριοφροσύνη, τίμια πάλη για την ανάδειξη του «ποιος πραγματικά είμαι» και ειλικρίνεια. Άσε το μαύρο στην άκρη, γι’ αυτούς που έχουν σηκώσει τα χέρια ψηλά, χωρίς καν να προσπαθήσουν.
ΠΗΓΗ: passengers.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου