Ένα διαφορετικό κείμενο για τις καταλήψεις στα πανεπιστήμια

Ένα χρήσιμο κείμενο από την Αθανασά Ελευθερία
η Ελευθερία είναι φοιτήτρια στο Τμήμα Κοινωνικής Πολιτικής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών, στην  Αθήνα



''Σήμερα στη σχολή μου, στο Πάντειο, έγινε η τέταρτη γενική συνέλευση για να αποφασιστεί εάν οι φοιτητές του θέλουν κατάληψη ή όχι. Όπως και όλα τα υπόλοιπα σχήματα, έτσι και η ΔΑΠ, όταν ήρθε η σειρά της να παρουσιάσει το καταστατικό της, έστειλε στο βήμα τον αντιπρόσωπο της. 

Όταν εκείνος ολοκλήρωσε τον λόγο του, δόθηκε το μικρόφωνο και σε εμάς, τους υπόλοιπους φοιτητές, καθώς σε μέλη αντίπαλων παρατάξεων, ώστε να αναπτυχθεί πάλι διάλογος, να γίνουν ερωτήσεις, τοποθετήσεις, διαφωνίες, επισημάνσεις κοκ. Στο τέλος της συνέλευσης ξεκίνησε η ψηφοφορία, και αφού βγήκε το τελικό πόρισμα, σεβόμενοι την απόφαση της πλειοψηφίας, διαλυθήκαμε.

Αυτό θα συνέβαινε αν στην φτωχή Ελλαδίτσα μας υπήρχε και εφαρμοζόταν το πολίτευμα της... (ενός λεπτού σιγή για τον χαμένο ανθυπολοχαγό) ΝΤΕΜΟΚΡΑΣΙ.

Η κοπέλα-αντιπρόσωπος όντως τόλμησε να σηκωθεί στο βήμα για να παρουσιάσει το καταστατικό της παράταξης της, όπως ακριβώς έκαναν πριν από εκείνη και όλες οι υπόλοιπες παρατάξεις. Μόνο που στην συνέχεια, για κακή της τύχη της, την μπουγελώσανε.

Έκανε να φύγει η δύσμοιρη, και αυτή και οι ομοϊδεάτες της, και «κάποιοι» με κράνη τους κυνήγησαν. Μάλιστα, (άκου να δεις τώρα ε), κάποιον από αυτούς, τον έριξαν κάτω και άρχισαν να τον κλωτσάνε. Γύρω στα 500 άτομα αυτομάτως πανικοβλήθηκαν (μην φάνε καμία αδέσποτη και αυτοί, κατάλαβες) και εκκένωσαν το αμφιθέατρο μέσα σε λίγα λεπτά. 

Το παιδί αυτό τώρα νοσηλεύεται. Και οι δράστες θα κάνουν αύριο ρεμπέτικο γλέντι στο προαύλιο της σχολής για να γιορτάσουν την νίκη τους με τους συντρόφους συναγωνιστές.

"Για να κολλάω αφίσες όποτε γουστάρω, να σπάω στο ξύλο μαλάκες καθηγητές που με κόβουν για τρίτη φορά, να κάνω ταγκιές στους τοίχους άμα θελήσω και όποτε το θελήσω, να ανάβω τσιγάρο μέσα στον διάδρομο του ορόφου γιατί χαρμάνιασα, μαλάκα μου, και τέλος πάντων να είμαι… ελεύθερος, γιατί το πανεπιστήμιο ανήκει σε εμένα, τον φοιτητή, κομπλέ;"

Το ελληνικό πανεπιστήμιο αποτελεί κάθε άλλο παρά ποτέ πλέον, τσιφλίκι για τους ακραίους, ένα στέκι ανομίας για την στρατολόγηση και αναπαραγωγή νέων τυφλά φανατισμένων κομματόσκυλων, όμοιων τους. "Τα αμφιθέατρα του είναι ανοιχτά σε όλους. Θέλουμε ελευθερία λόγου, ελευθερία διακίνησης ιδεών." Εκτός αν έχεις διαφορετική άποψη από "αυτούς". Τότε, "λυπάμαι κυρία μου αλλά δεν χωράμε όλοι, καταλαβαίνετε…"

ΥΓ: Πολλοί φίλοι, γνωστοί, συμφοιτητές, άγνωστα παιδιά, που πιάσαμε κουβέντα στη σχολή για τα τρέχοντα, μου έδωσαν να καταλάβω τις τελευταίες μέρες, πόσο πολύ φοβούνται να ανέβουν στο βήμα, να πάρουν το λόγο, να γράψουν κάτι στο Facebook, να ανοίξουν το στόμα τους και να μοιραστούν απόψεις και ιδέες, έχω να μοιραστώ μαζί τους το εξής:
Η τρομοκρατία, πλέον, δεν είναι ντυμένη μόνο με τη στολή του "μπάτσου". Πλέον κρατάει κόκκινες σημαίες, κρύβεται δειλά μέσα σε κράνη και πετάει μολότοφ σε όποιον διαφωνεί.''