Υπογράφει η Εύα Βαϊρακτάρη***
Το Παρίσι είναι από τις πρώτες Ευρωπαϊκές πόλεις που επισκέφτηκα μικρή και από τότε έχω επισκεφτεί αρκετές ώστε να την κατατάσσω συνειδητά ως την πρώτη επιλογή στη λίστα μου και να του παραχωρώ μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου. Όποτε μόλις έμαθα ότι υπάρχει η δυνατότητα για Εράσμους στο Παρίσι χαμογέλασα και σκέφτηκα challenge accepted. Και κάπως έτσι βρέθηκα να ετοιμάζω βαλίτσες για ένα εξάμηνο και να προσγειώνομαι στην Πόλη του Φωτός!
Αρχικά νόμιζα ότι ονειρεύομαι και μου πήρε καιρό να ξυπνήσω. Στο Παρίσι είναι όλα τόσο αριστοκρατικά παραμυθένια. Πίνεις τον καφέ σου δίπλα στο Σηκουάνα συνοδεύοντάς τον με μακαρόν, τα οποία είναι τόσο μικρά και γευστικά -κι ας κοστίζουν όσο μια ολόκληρη πάστα- που δικαίως θα χαρακτηρίζονταν ως συμπυκνωμένη τελειότητα. Επισκέπτεσαι όλα τα αξιοθέατα και έχεις τόσο χρόνο μπροστά σου που ξέρεις ότι θα τα δεις ξανά και ξανά. Εξερευνάς όλα τα μαγευτικά στενά, με μια μπαγκέτα με βούτυρο και γαλλικά τυριά στο χέρι, στις ποικίλες Παριζιάνικες γειτονιές. Και πιστέψτε με είναι άπειρες, βρίσκεσαι σε μια τεράστια πόλη με άπειρα μυστικά που καλείσαι να ανακαλύψεις.
Παρόλα αυτά, φτάνει η στιγμή που νιώθεις ότι τα έχεις δει όλα, που έχεις διαλευκάνει κάθε μυστήριο γύρω από την -πλέον- πόλη σου και εκείνη ακριβώς είναι η στιγμή που θα ξεπροβάλει μπροστά σου ένα νέο καφέ, με εκείνα τα παραδοσιακά μικρά και ολοστρόγγυλα τραπεζάκια, παραταγμένα παράλληλα και τόσο κοντά μεταξύ τους, που δεν έχεις περιθώριο κινήσεων από την έλλειψη χώρου, αλλά είναι τόσα γραφικά που ξέρεις ότι μόλις βρήκες το νέο σου στέκι και είσαι έτοιμη να επαναλάβεις όλη την εμπειρία από την αρχή!
Και εδώ ακριβώς ταιριάζει απόλυτα το ότι ´Μια κακή μέρα στο Παρίσι είναι και πάλι καλύτερη από μια καλή μέρα οπουδήποτε αλλού`. Υπάρχουν, όμως, κακές μέρες στο Παρίσι; Από μικρή θαύμαζα την κεντρική Ευρώπη για τον πολιτισμό της και, πράγματι, οι οδηγοί σταματάνε στις διαβάσεις πεζών, τα μαγαζιά περικλείονται από τις τελευταίες λέξεις τις μόδας, οι νέες τεχνολογίες χρησιμοποιούνται σε όλες τις υπηρεσίες, ακόμα και οι ταινίες προβάλλονται νωρίτερα από ότι στη χώρα μας.
Από την άλλη μεριά, δεδομένου ότι το Παρίσι με τα γύρω προάστια του έχεις σχεδόν τον πληθυσμό όλης της Ελλάδας, μάλλον δεν ήμουν η μόνη που το επέλεξα. Πολυκοσμία, κίνηση, αποστάσεις, αμέτρητες ώρες στα ΜΜΜ και όλοι τόσο αργοπορημένοι και βιαστικοί που δεν μένει χρόνος και κουράγιο για μια στοιχειώδη ευγένεια και ανθρωπιά. Οι άνθρωποι είναι απόμακροι και κινούνται σαν πιόνια σε έναν φαύλο κύκλο δουλειά-σπίτι-δουλειά, κι επειδή πολλοί δεν τα κατάφεραν, ο αριθμός των αστέγων είναι απελπιστικός.
Επιπλέον, χωρίς να χάνει την Ν1 θέση στην καρδιά μου, το Παρίσι κερδίζει τη Ν1 θέση ως βρώμικη πόλη, κάτι που όλοι έχετε ακούσει και δυστυχώς η φήμη αληθεύει. Και κάπως έτσι για πρώτη φορά στη ζωή μου αναρωτήθηκα το εξής: Τελικά, τι είναι ο πολιτισμός; Όποτε αν γυρίσουμε ένα εξάμηνο πίσω: Θα το ξαναέκανα όλο από την αρχή; Ασυζητητί. Αλλά θα ζούσα για μία ολόκληρη ζωή στο Παρίσι; Η απάντηση είναι όχι.
***Σύντομο βιογραφικό της αρθρογράφου:
Η κα. Εύα Βαϊρακτάρη γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Το 2014 αποφοίτησε από το Αρσάκειο Ψυχικού και στη συνέχεια σπούδασε Χημεία στο Πανεπιστήμιο Πατρών. Συνέχισε με μεταπτυχιακές σπουδές στην Ιατρική Αθηνών πάνω στην Ανάπτυξη Νέων Φαρμάκων. Φέτος, ξεκίνησε το δεύτερο μεταπτυχιακό της σε Φαρμακευτικό Management στο UCL. Μιλάει Αγγλικά και Γαλλικά. Στον ελεύθερο της χρόνο παρακολουθεί θέατρο, σινεμά, πηγαίνει γυμναστήριο και ταξιδεύει.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου