Μια ρεαλιστική προσέγγιση

Του κύριου Ευτύχη Βαρδουλάκη



- Αν ο Ερντογάν θέλει στήριξη από ΕΕ και ΝΑΤΟ για να βγει από τη ζόρικη θέση που με δικές του επιλογές μπήκε, ας την επιδιώξει με ειλικρινή και θεσμικό τρόπο και ας επιδιωχθεί να βρεθεί μια λύση στη βάση κοινού συμφέροντος. Η λογική του ωμού εκβιασμού σε βάρος της χώρας μας για λάθη που δεν είναι δικά μας, δεν μπορεί να γίνει δεκτή. Και ορθώς δεν γίνεται δεκτή. Καμία ελληνική κυβέρνηση δεν μπορεί να δεχτεί ενός τέτοιου είδους κυνικό εκβιασμό. Πολύ ορθώς η πατρίδα μας έκλεισε τα σύνορα και πολύ ορθώς σκληραίνει τη στάση της σε ολα τα επίπεδα. Όχι επειδή αυτό θέλει η συντριπτική πλειοψηφία (η πλειοψηφία δεν παράγει πάντα δίκιο αν και εν προκειμένω έχει ΚΑΙ δίκιο), αλλά επειδή αυτό επιβάλλουν η εθνική αξιοπρέπεια και κυρίως τα εθνικά μας συμφέροντα. Όπως θα έλεγε και ένας φίλος μου: «δεν συζητάς με την τίγρη έχοντας το κεφάλι σου στο στόμα της». Holding the line λοιπόν.

- Η στάση των ελληνικών δυνάμεων στον Έβρο ήταν άψογη και (νομίζω ότι) τόνωσαν την περηφάνεια της πλειοψηφίας των Ελλήνων. Στο Αιγαίο βέβαια τα πράγματα δεν είναι το ίδιο. Εκεί το πρόβλημα είναι μεγαλύτερο. Εκεί δεν μπορείς να απωθήσεις εκατοντάδες βάρκες που έρχονται προς εσένα. Πρώτον, πρακτικά ειναι δυσκολότερο. Δεύτερον, υπάρχουν διεθνείς συνθήκες που μας δεσμεύουν και μας υποχρεώνουν να κινηθούμε με συγκεκριμένο τρόπο για την υποδοχή και διάσωση όσων έρθουν ζητώντας άσυλο. (Το αν το δικαιούνται ή όχι είναι άλλη συζήτηση, όταν έρχονται δεν το ξερεις. Θεωρητικως όλοι ζητούν άσυλο). Μια χώρα όπως η δίκη μας η οποία στηρίζει όλη την εξωτερική της πολιτική, για όλα τα θέματα εδώ και πολλές 10ετίες, στην ανάγκη σεβασμού του διεθνούς δικαίου δεν μπορεί εννπροκειμενω να το γράφει στα παλιά της τα παπούτσια. Συνεπώς όσοι πάνω στη φόρτιση της στιγμής λένε ό,τι τους κατέβει στο κεφάλι, καλό θα είναι να έχουν την πλήρη εικόνα στο μυαλό τους. Τα θέματα συνδέονται μεταξύ τους. Πολιτική χωρίς κανένα πλαίσιο κανόνων και διπλωματίας σημαίνει ζούγκλα. Αυτό θελουμε; Είμαστε βέβαιοι ότι είμαστε το πιο δυνατό ζώο στο δάσος;

- Κάποια στιγμή θα υπάρξει εκτόνωση. Δεν ξέρω πότε ακριβώς αλλά θα υπάρξει. Η Τουρκία δεν μπορεί να τραβήξει κι άλλο το σχοινί. Έχει πολλά μέτωπα ανοιχτά. Έχει ισχύ και εξακολουθεί να είναι πολύφερνη νύφη αλλά έχει απλώσει πολλους τραχανάδες και κάπου θα καταλάβει ότι πρέπει να μαζευτεί. Οποτε λογικά κάτι θα πάρει, κάτι θα δώσει και θα επέλθει ύφεση. Το θέμα είναι εμείς που βρεθήκαμε στη μέση αυτού του κυκεώνα χωρίς δίκη μας ευθύνη να μην είμαστε εκτος αποφάσεων (όπως συνέβη με την προηγούμενη συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας) και να μη γίνουμε τα κορόιδα της ιστορίας.

- Η στάση της Δύσης είναι απογοητευτική πραγματικά. Οι ΗΠΑ εχουν τον πρόεδρο που έχουν ο οποιος τη μια στελνει εκείνη την αξέχαστη επιστολή στον Ερντογαν και την άλλη του δίνει το ΟΚ για την εισβολή στη Συρια. Η ΕΕ έχει το μεγαλύτερο έλλειμμα ηγεσίας και το μεγαλύτερο πλεόνασμα αμηχανίας, για να το πω κομψά. Από τη μια βλέπει ότι η Τουρκία κάνει αθλιότητες, από την άλλη την κανακεύουν μπας και την αποκολλήσουν από την Ρωσία με την οποία οι Τούρκοι τη μια ανταλάσσουν φιλάκια και την άλλη ανταλάσσουν βομβαρδισμούς. Τρικυμία εν κρανίω. Φοβισμένη, αμήχανη, εσωτερικά αντιφατική καθώς δεν έχουν όλοι κοινά συμφέροντα και κυρίως με ηγέτες χωρίς συναίσθηση του ρόλου τους. Ένας Μακρόν δείχνει να θέλει να παίξει ρόλο αλλά και η Γαλλία έχει όρια δυνατοτήτων. Αυτό βεβαίως, όσο εξοργιστική και αν είναι η στάση της Δύσης, δεν αναιρεί το ότι η συμμετοχή μας στην ΕΕ εξακολουθεί να είναι ένα από τα ισχυρότερα εθνικά και διαπραγματευτικά μας όπλα. Όχι τόσο ισχυρό όσο θα έπρεπε και όσο θα θέλαμε, αλλά σίγουρα προτιμότερο από το απόλυτο μηδέν που θα είχαμε εκτός. Και είναι και κάπως οξύμωρο να κάνουν αυτή την κριτική στην ΕΕ όσοι στο παρελθόν υπονόμευσαν κάθε απόπειρα περαιτέρω πολιτικής ενοποίησης της ΕΕ. Να μη θες περαιτέρω ενοποίηση, να στηρίζεις κάθε ευρωσκεπτικιστικό σούργελο και ταυτόχρονα να διαμαρτυρεσαι «γιατί το παίζετε Πιλάτοι;», δεν γίνεται, σορρυ δηλαδή.

- Ατάκες του στυλ «φτιαξε πανίσχυρο στρατό να μην έχεις ανάγκη κανέναν» ασφαλώς είναι σωστές και όντως έτσι πρέπει να γίνει. Όμως, σόρρυ, δεν γίνονται με πάτημα ενός κουμπιού. Να θυμίσω οτι μέχρι προσφατα ήμασταν ως χώρα με το κεφάλι μέσα στο βούρκο. Δεν είχαμε γάζες και σεντόνια στα νοσοκομεία, όχι λεφτά για φρεγάτες. Δεύτερον, οτι αυτά θέλουν χρόνο. Η αναβάθμιση των F-16 πχ ξεκίνησε πριν δυο χρόνια και θα αρχίσουν να παραδίδονται το 2023 με ολοκλήρωση το 2025. Ακομα και αν μπουμε στην συμπαραγωγή των F-35 θα αρχισουμε να παραλαμβανουμε μετά από τουλάχιστον 5 χρόνια. Για να πάρεις μια νέα φρεγάτα θες δυο χρόνια περίπου για διαπραγματεύσεις και αλλά 3-4 για την παραλαβή. Ακόμα και αν πούμε σήμερα το απόγευμα ότι προχωράμε στο μεγαλύτερο εξοπλιστικό προγραμμα της ιστορίας μας, θελουμε τουλάχιστον 5 χρόνια μέχρι την απόκτηση της επιδιωκομενης ισχύος. (Πέραν του οτι ουδεις σου διασφαλίζει οτι δεν θα κανει και ο απέναντι ακριβως το ίδιο...). Να το κάνουμε λοιπόν, αλλά να δούμε και τι θα κάνουμε μέχρι τότε;

- Τι κάνουμε λοιπόν: Βάζουμε τα όρια στο σημείο εκεινο που θίγονται τα συμφέροντα και η αξιοπρέπεια της χώρας και του έθνους. Έναντι όλων, εχθρών και φίλων. Χτίζουμε συμμαχίες με ισχυρούς παίκτες ταυτίζοντας τα συμφέροντα μας. Επενδύουμε στη διπλωματία που διαχρονικά είναι μεγάλο εθνικό μας όπλο. Αξιοποιούμε τα όπλα που μας δίνει η συμμετοχή μας στην (έστω με τα χάλια της ΕΕ). Μενουμε όσο πιο ψύχραιμοι μπορούμε. Και δείχνουμε ότι είμαστε σοβαρή χώρα και όχι λαός Καραγκιόζηδων, ανίκανων να διαχειριστούν μια κρίση, έτοιμοι να γίνουν έρμαια είτε χαζοχαρούμενων ιδεοληπτικών σούργελων, είτε επικίνδυνων πατριδοκάπηλων, είτε αφιονισμένων κομματόσκυλων που δεν μπορούν να συγκρατήσουν τη χαιρεκακία τους. Ο καθένας μας μετριέται στο ζύγι της ιστορίας.