Στη ταράτσα… του συναισθήματος!

Υπογράφει η:
Δήμητρα Κλόντια Ζόγκα
Πολιτικές Επιστήμες ΑΠΘ
Μεταπτυχιακό στη Πολίτικη Φιλοσοφία και Θεωρία ΑΠΘ



Απόψε θα σε πάρω από το χέρι και θα σε πάω σε μια ταράτσα, όπως τότε θυμάσαι; Θα ανέβουμε εκεί ψηλά με θέα τη πόλη σιωπηλή - απόμακρη, θα φοράμε και ένα φούτερ γιατί θα φυσάει απόψε, θα φυσάει συναισθήματα; Ξέρεις από εκείνα τα έντονα, τα γυμνά, που τα παίρνουν όλα στο διάβα τους που όλοι τα θέλουν, μα λίγοι τολμούν να τα πιάσουν και να ταξιδέψουν μαζί τους. 

Απόψε λοιπόν, θα σου μιλήσω για το ρήμα νιώθω, θέλω, αγαπώ και αισθάνομαι. Τα τρία πρώτα είναι ενεργητικής φωνής όπως καταλαβαίνεις, άρα δείχνουν ενέργεια, δράση για κάτι ή κάποιον και το τελευταίο είναι παθητικής φωνής  δηλαδή, η ενεργεία του δε μεταβαίνει κάπου. Εδώ θα διαφωνήσουμε, επέτρεψε μου να διαφωνήσω οι κανόνες μερικές φορές, ακόμα και της γραμματικής δε ταιριάζουν με τη ζωή. Έλα μην αναρωτιέσαι, το ξέρεις ότι κάποιοι κανόνες δε ταιριάζουν με την οντότητα και την αίσθηση της ζωής.  Αισθάνομαι λοιπόν,  είναι το ρήμα που εξουσιάζει τα άλλα τρία και τα μετατρέπει, τα μεταμορφώνει σε  ενεργητικά, παθητικά ή απαθή. Είναι ο σκηνοθέτης στη παράσταση, αλλάζει ρόλους και παραστάσεις, άλλοτε η παράσταση είναι «sold out» και άλλοτε η παράσταση δε προλαβαίνει καν να ανέβει στη σκηνή. 

Εσύ που με κοιτάς βαθιά στα μάτια, αισθάνεσαι για να νιώσεις, θελήσεις, αγαπήσεις. Είναι ο κυρίαρχος και κάποιες φορές και υπηρέτης και άλλες φορές και λιποτάκτη.  Ναι, όπως το είπα, μη με κοιτάς έκπληκτος. Λιποτακτεί, παίρνει τα άλλα τρία και τα διώχνει, τα πνίγει και χάνεται και μη τον είδατε. Φεύγει, παραδίδει τα όπλα, δέχεται την ήττα  πριν καν ξεκινήσει η μάχη και εξαφανίζεται. Άλλες φορές παρασύρεται και τα υπηρετεί, γίνεται δούλος τους, παρασύρεται και χάνεται μέσα σ αυτά, χάνει κάθε προσωπικότητα και ταυτότητα. Άλλες φορές πάλι είναι κυρίαρχός τους, τα αναγνωρίζει και προσπαθεί να βρει τις ισορροπίες, να τα τιθασεύσει, να τα προσφέρει όταν πρέπει και εκεί που πρέπει. Έτσι, λειτουργεί το ρήμα αισθάνομαι σήμερα αγαπητέ μου. Οι άνθρωποι όλοι αισθάνονται, αυτό είναι το μόνο σίγουρο και η αρχή μας. Το λιγότερο σίγουρο είναι το που θα τους οδηγήσει, το λιγότερο σίγουρο είναι γιατί πράττουν λες και δεν αισθάνονται, γιατί ενώ θέλουν δεν διεκδικούν, γιατί ενώ αγαπούν βολεύονται και γιατί ενώ νιώθουν, φοβούνται; Θα μου απαντήσεις ή θα βάλεις ένα κόκκινο κρασί γιατί η νύχτα θα ναι μεγάλη;  Μμμ χαμογελάς, αρά σ αρέσει; 

Συνεχίζω λοιπόν! Η απάντηση είναι απλή:  εγωισμός, δειλία, φόβος. Άλλες τρείς λέξεις  αλληλένδετες, η μια γεννάει την άλλη. Δε ρισκάρει μάτια μου ο κόσμος σήμερα, δεν βλέπει, θέλει μόνο να προβλέπει, χάνει την ουσία για μια εφήμερη επιτυχία, χάνει ολόκληρη ευτυχία. Όπως εσύ βλέπεις και λιγότερο εγώ ή περίπου και εγώ. Το συναίσθημα το φοβάται, το θέλει  αλλά το καταπιέζει προσπαθεί να ευνουχίσει τη χαρά του, το πόνο του, το πόθο, και όταν νιώθει ευάλωτος πάλι δε το δείχνει. Ε αυτός ο τύπος ανθρώπου δε μπορεί να αγαπήσει, δε του το μάθαν, δε μπήκε στο κόπο να το μάθει γιατί του φάνηκε αυτονόητη, δεδομένη και την αναζητά παντού και όλο τη χάνει. 

Μα μισό λεπτό,  μη με διακόπτεις, να πω και κάτι που φαντάζει οξύμωρο και αληθινό. Τα συναισθήματα έχουν λογική όσο αστείο και εάν σου φαίνεται, απλά δε τη ξέρεις σου είναι άγνωστη και ξέρεις τι γίνεται μετά;  Εσύ συνέχεια τα προσπερνάς και αυτά μια μέρα ξυπνάνε αγριεμένα και σου λένε φίλε είσαι δυστυχισμένος, φίλε είχες όνειρα, φίλε μου είχες ιδανικά και συναισθήματα. Μα ακόμα και εκείνη τη στιγμή δε θα σε αφήσουν θα σου μιλήσουν αρκεί να θες να ακούσεις και να διαλέξεις τα χρώματα που θέλεις και να μη ζεις μια ασπρόμαυρη ζωή, όπως σου έμαθαν. Έχει πολλά χρώματα και διλλήματα παίξτο κορόνα γράμματα και εάν  δε σ αρέσει η απάντηση, σημαίνει ότι δεν είναι η επιλογή σου. Μάθε να νιώθεις, να αγαπάς, να μαθαίνεις, να παθαίνεις και να συνεχίζεις, να σηκώνεσαι, να πέφτεις και πάλι από την αρχή.

Ένα αεράκι με χάιδεψε ελαφρά, μάλλον ήταν η θύμησή σου, πήρα το φούτερ και πήγα μια βόλτα στη βροχή, για να νιώσω...