Έχω αναφερθεί και σε προηγούμενο άρθρο μου για τις λεγόμενες κρίσεις πανικού ,τις οποίες λίγο πολύ, όλοι μας έχουμε περάσει στην ζωή μας. Οι κρίσεις αυτές όσο τρομακτικές και αν είναι δεν απειλούν την ζωή του πάσχοντα εκείνη την στιγμή, απλώς του δυσκολεύουν την καθημερινότητα του. Το μυαλό δημιουργεί η ψευδαίσθηση ότι το σπίτι μας είναι ένα ασφαλές καταφύγιο και ότι έξω από αυτό κινδυνεύουμε. Μόλις μπαίνουμε στα μέσα ή βρισκόμαστε σε χώρο με πολυκοσμία αρχίζουν να ιδρώνουν τα χέρια μας ,να αισθανόμαστε κόμπο στο λαιμό και δύσπνοια, να αισθανόμαστε πως θα τρελαθούμε, πως θα χάσουμε τον έλεγχο.
Έτσι αρχίζουμε να κλεινώμαστε στον εαυτό μας και να αποφεύγουμε ο,τι μπορεί να τις προκαλέσει ή πυροδοτήσει. Ότι νομίζουμε μάλλον εμείς. Γιατί όλα αυτά είναι πνιγμένα συναισθήματα, ανασφάλειες ,άγχη που έρχονται στο φως για να μας υπενθυμίσουν πως κάνεις δε είναι τέλειος και πως τίποτα δεν μπορεί να γίνει 100% όπως το θέλουμε. Οφείλουμε λοιπόν αντί να ψάχνουμε μανιωδώς μια οριστική λύση, να αγκαλιάσουμε αυτήν την πλευρά του εαυτού μας. Το όπλο μας είναι η αγκαλιά. Πρέπει να μιλήσουμε με τον εαυτό μας ,να τα βάλουμε κάτω και να δούμε τι είναι αυτό που πραγματικά μας τρομάζει, τι είναι αυτό που κυριαρχεί πάνω μας και μας ρουφά το οξυγόνο. Τότε μόλις το δούμε κατάματα όπως είπε και Ο Νίκος Καζαντζάκης αυτό θα φοβηθεί και θα φύγει.
Οφείλουμε να μιλάμε με εμάς, να μας φροντίζουμε, να μας αγαπάμε και να μας ακούμε.
Οφείλουμε να είμαστε πιο αισιόδοξοι και πιο ήρεμοι και ψύχραιμοι στις οποίες δυσκολίες καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε. Η ζωή είναι ένα ταξίδι με τα ups και downs της και εμείς κρατάμε το τιμόνι. Εμείς είμαστε κυρίαρχοι του εαυτού μας ,εμείς θα βρούμε τη λύση του προβλήματος μας. Και μια φιλική συμβουλή από μια άγνωστη: Μην ακούς κανέναν, ζήσε, Κάνε ότι λαχταρά η ψυχή σου. Ζούμε κάθε μέρα για εμάς και για αυτούς που αγαπάμε. Ας το κάνουμε λοιπόν όπως θέλουμε εμείς....
Εις το Επανιδείν
Μαγδαληνή
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου