Ένα χρόνο τώρα γράφω γι’ αυτά που ποτέ δε μπόρεσα να πω. Δε βρήκα το κουράγιο να τα επικοινωνήσω κοιτώντας σε μάτια, μονάχα κοιτώντας τη σκιερή αντανάκλαση του εαυτού που προσπαθώ να ανακαλύψω. Χιλιάδες σημειωματάρια με σκέψεις στολίζουν γωνιές του δωματίου, χιλιάδες ημιτελείς σημειώσεις στο κινητό γεμίζουν την άλλοτε ατελείωτη μνήμη του. Και ακόμα δεν έχω στερέψει. Ίσως και να χω και να μην το χω καταλάβει. Στύβω, όμως, τη ψυχή - και όχι το μυαλό - και βγαίνει αυτό που πρέπει, όσο και να θέλω να το κρατήσω δέσμιο των φόβων μου.
Παγωμένα και ζεστά ροφήματα πέρασαν από δίπλα μου, μπουκάλια με κρασί που άλλοτε άδειαζαν και άλλοτε θρυμματίζονταν, μη μπορώντας να με διαχειριστούν – μπορεί άλλωστε κανείς να διαχειριστεί τον εαυτό του;
Και αφέθηκα, και έγραψα, και ξέσπασα, και μίλησα, υπό την επήρεια, όχι του αλκοόλ αλλά της ειλικρίνειας, του πιο σκληρού ναρκωτικού. Μια ημέρα πριν τα γενέθλια μου κλείνει ο πρώτος κύκλος αυτής της μέθης και ανοίγει ο επόμενος. Τα 7 θανάσιμα συναισθήματα κατεγράφησαν σε σκόρπια φύλλα και η σύγχρονη γραφομηχανή μου σβήνει από τη φωτιά που της άναψα άθελα μου, μόνο και μόνο για να ξανανάψει, με δική μου θέληση, ζοφερότερη.
Τι επέτειος κι αυτή.
Εις υγείαν.
Σοφία-Ζωή Παράσχου
Φοιτήτρια Νομικής Σχολής Ε.Κ.Π.Α.
Αρθρογράφος sophiasvivavoce.com
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου