Αλλιώς!!!

Yπογράφει η:
Συντάκτρια - Αναλύτρια Πολιτικών, Κοινωνικών Ζητημάτων & Ανθρώπινων Σχέσεων
Δήμητρα - Κλαούντια Ζόγκα, Πολιτική Επιστήμων Α.Π.Θ. / Αρθρογράφος

Ξυπνάς μια μέρα και είναι αλλιώς. Είναι αλλιώς η καθημερινότητα σου, είναι αλλιώς η γεύση του καφέ σου, είναι αλλιώς το κοίταγμα στο καθρέφτη, είναι αλλιώς το άγγιγμα, είναι αλλιώς η ιδέα στο μυαλό σου, είναι αλλιώς ο περίπατος στο πάρκο, είναι αλλιώς το σπίτι σου, η θέα από το μπαλκόνι σου είναι αλλιώς, το γέλιο των φίλων σου είναι αλλιώς, η φωνή των γονιών σου είναι αλλιώς, η διαδρομή για το σπίτι είναι αλλιώς, το όνειρο για το μέλλον είναι αλλιώς, το παρόν ακόμη είναι αλλιώς. Ξυπνάς το πρωί και είναι αλλιώς, έρχεται το βράδυ και είναι αλλιώτικο.

Ξεκινάς λοιπόν, να ζεις με το «αλλιώς» (δε θα του βάλω όνομα, δε μπορώ να του βάλω όνομα, εάν θες ψάξτο να το βρεις). Εγώ θα το πω «αλλιώς» ή όπως εκείνη η κόκκινη μπύρα «Η άλλη». Ας επιστρέψω λοιπόν στο «αλλιώς». Όλοι αγαπάμε τις αλλαγές, τις προσδοκούμε, τις επιθυμούμε και φυσικά προς το καλύτερο. Ωστόσο, τις ραγδαίες αλλαγές, τις απρόσμενες δε μπορούμε να τις διαχειριστούμε. Μη κλείνεις το μάτι δεν εννοώ τα πάθη, εννοώ τον άγνωστο παράγοντα, εκείνον που δε ξέρεις. Aυτό το δίχως αιτία, δίχως αφορμή πήρε στροφή ολόκληρη η ζωή.

Αυτό το «αλλιώς» σου χτυπάει τη πόρτα; Όχι!! Την ανοίγει, έρχεται, κάθεται στο σαλόνι, στο καναπέ σου, στο γραφείο του υπολογιστή, στο μαξιλάρι σου εκεί τη νύχτα χωρίς να σε ρωτήσει. Όλοι θεωρούν ότι δε γίνεται να μπήκε έτσι απρόσκλητο στο σπίτι σου. Σου λένε δε γίνεται να μπήκε απρόσκλητο, μα δε το βλέπεις, δε το είδες ήταν εκεί. Όχι! Δε το είδα, δε το πρόσεξα καν. Ούτε εσείς, μη γελιόμαστε φίλοι μου. Είμαστε πολύ απασχολημένοι για να το δούμε, είμαστε απασχολημένοι και εγωιστές να βλέπουμε με τη κάρδια του μικρού πρίγκηπα.

 Όταν επέστρεφα το βράδυ μετά από μια κουραστική μέρα με περίμενε ξάγρυπνο στο καναπέ, εγώ το προσπερνούσα και έλεγα «έλα μια μέρα είναι, το σαββατοκύριακο είναι κοντά». Ζούμε άλλωστε για ένα σαββατοκύριακο, ένα καλοκαίρι, μια πρωτομαγιά, μια πρωτοχρονιά και πάει λέγοντας. Τη ζούμε, πώς τη λένε μωρέ;  Α!  ναι τη ζωή αποσπασματικά, έτσι μας μάθανε άλλωστε. Το αλλιώς όμως, τα βλέπει όλα αυτά. 

Βλέπει κάθε μέρα την αγωνία σου, την ανασφάλεια σου, τους φόβους σου, το δε περνάς καλά με τις επιλογές σου, το ότι τρέχεις για μια καριέρα, για λεφτά, για καλοπέραση ούτε γκουρμέ ούτε ταβέρνας αλλά εκείνη του fast food, για μια οικογένεια, για έναν εγωισμό, για τα δέκα πρότυπα ασυνείδητα που φέρεις από την οικογένεια σου, τους δέκα στόχους της κοινωνίας, τις δέκα εντολές, τον 13ο ή 14ο μισθό, τα χαρτιά, εκείνα τα πτυχία να τα κορνιζάρεις και να τα ξεσκονίζεις στα πενήντα σου και να λες πόσο ηλίθιος ήμουν τελικά, γιατί δεν μου έμαθαν τη ζωή ούτε μου την έδωσαν, για εκείνα τα παγωτά που δεν έφαγες, μη τυχόν και έχεις κοιλιά στη παραλία, το δε τα φτιάχνω με τον Μπάμπη τον barman, τι ζωή θα ναι αυτή χωρίς προοπτική, το για να πιάσω εκείνη τη δουλειά ας τα φτιάξω με το γιό Ευρωβουλευτή, το δε με νοιάζει η αγάπη θα πάω να πηδήξω έναν οργασμό. Βλέπει τα συναισθήματα που τα έβαλες στον καταψύκτη και για να ξεπαγώσουν θέλουν τόνους αλατιού, βλέπει τη χειμερία νάρκη των ονείρων σου. Βλέπει τη θρασυδειλία σου στο να επιρρίπτεις τις ευθύνες στους άλλους. 

Πάντα οι άλλοι, πάντα για τους άλλους, ποτέ εγώ, ποτέ εσύ, ποτέ κανείς. Βλέπει ότι διψάς για τη φιλοδοξία, ότι πασχίζεις για να ακούσεις «Μπράβο! είσαι ο καλύτερος», για αυτή την επιβεβαίωση που σου έμαθαν από μικρό. Θυμάσαι; Κάποτε για να σε κάνουν να περπατήσεις και να σηκωθείς στα πόδια σου σε δωροδοκούσαν, μετά όταν εσύ έτρεχες ανεξέλεγκτα για να ανακαλύψεις το δώρο ζωή σε σταματούσαν, μετά σου έδιναν ένα χεράκι και που και που στο ξαναέδιναν. Τι πιστεύεις ότι άλλαξε τώρα; Πιστεύεις ότι ξέρεις να περπατάς ή να τρέχεις;  Δέκα άτομα άμα ρωτήσω σε ποιόν προορισμό πηγαίνουν, δε θα ξέρουν καν την αφετηρία, κάποιοι θα σου πουν όπου με πάει, άλλοι θα σου πουν δε μετράει ο προορισμός αλλά το ταξίδι, άλλοι θα σου πουν εγώ σε 10 χρόνια θα δουλεύω εκεί, σε 15 θα έχω παντρευτεί κτλ.. Και όμως αυτές οι προτάσεις χτίζουν μια ολόκληρη ζωή. Βλέπει το «αλλιώς», εσύ δε το βλέπεις. Εκνευρίζεται, κουράζεται. 

Έχει μπει στη ζωή σου για τα καλά, κοιμάσαι μαζί του και δε το ξέρεις. Σα τους παντρεμένους ένα πράγμα! Ε! αφού προσπαθεί να ναι διακριτικό (σα τη γκόμενα που έχει φάει κέρατο και θέλει να διεκδικήσει πάλι τον άντρα χωρίς βιτριόλι για αρχή ή σα το light μνημόνιο). Σε ξεσκίζει μέσα στη φορολογία το «αλλιώς». Και η φορολογία του χτυπάει κόκκινο στη ψυχή, αυτό επιτίθεται στο σώμα, το σώμα αντιδρά, πονάει, υποφέρει. Η αναπνοή μια χάνεται, μια έρχεται, ο ύπνος γίνεται ανυπόφορος, ταραγμένος, ο ιδρώτας σε κάθε στιγμή δυσκολίας έρχεται σα τον άνεμο, η φωνή του άλλου λέει εγώ το ξέρω το αλλιώς, εγώ το καταλαβαίνω το αλλιώς ενώ είναι ήδη σπίτι του και δε το έχει δει ή στη καλύτερη περιμένει την κατάλληλη ευκαιρία για να μπει στο σπίτι. Η φωνή δε βγαίνει ηχηρή αλλά μονότονη, γκρίζα, το άγγιγμα παγωμένο έως και ανύπαρκτο, τα γέλια των φίλων κλειδωμένα, η φωνή της λογικής παράλογη, το συναίσθημα σε λήθαργο. Λες βρε «αλλιώς» κάτσε λίγο εγώ θέλω το άλλο, το κανονικό. 

Κοντοστέκεσαι! Λες όχι, εκείνο μου έφερε εσένα. Με το που συνειδητοποιήσεις αυτό ή αυτά που σου έφεραν το «αλλιώς» στη ζωή σου εκεί ξεκινάει ο αγώνας. Ο αγώνας να απολυτρωθείς από το «αλλιώς», ο αγώνας προς το νέο εγώ ή στο πραγματικό εγώ, όλα αυτά που σ’ έτρεφαν τόσο καιρό τα αποβάλλεις και όλα αυτά που σε έτρωγαν τόσο καιρό τα αποβάλλεις. Ξεκινάει η ζωή, για να ξεκινήσει όμως θέλει ανάγκες, τις πραγματικές ανάγκες σου, εκείνες που όλο προσπερνάς, για μια επιθυμία, «για ένα πουκάμισο αδειανό, για μια Ελένη…» 

Βέβαια υπάρχουν πολλοί που ποτέ δε το ζουν αλλιώς, δε το πράττουν αλλιώς, και δε το προσπαθούν αλλιώς. Γνώση, άγνοια.. Θα δείξει.

Υ.Γ Μερικές φορές μιλάμε ωμά στην αλήθεια, δε τη χαϊδεύουμε, γιατί δεν είμαστε δειλοί να τη κοιτάξουμε κατάματα. Μερικές φορές τη ζωή τη κοιτάζουμε αλλιώς, μας έρχεται αλλιώς, το «αλλιώς» του καθενός είναι διαφορετικό. Πολυσημική έννοια, ποικιλόμορφες οντότητες, πολύπλευρες οι οπτικές, η αλήθεια μονάχα μια, απόλυτη, αλώβητη, ατέρμονη!!!