Σάββατο βραδύ. Τι καλύτερο από μια βόλτα στο κέντρο!! Μια φευγαλέα βόλτα στην βοή του κόσμου, φίλοι, φωνές, συζητήσεις. Εσύ φυσικά και δε μπορείς να κυκλοφορείς στο κέντρο, μέσα στην βοή των ανθρώπων. Επομένως, συμφωνώ στην ιδέα του να πάμε στα Κάστρα. Πάντα θες να βλέπεις την πόλη από ψηλά, ούτε πολύ μέσα τής, ούτε εντελώς μακριά, αλλά από ψηλά. Καθώς με κοιτάζεις, νιώθω σαν να σου έλειψα. «Είμαι πολύ απλή για Παρασκευή βράδυ;» Χαμογελάς και λες «Είσαι η Κλαούντια εσύ!» Εκεί αναρωτιέμαι, με γνωρίζει άραγε ή πιστεύει πως με έχει γνωρίσει. Επικρατεί σιωπή για λίγο. Αντικρίζουμε την θέα, τα φώτα της πόλης, απολαμβάνουμε την σιωπή (είναι όμως ηχηρή, θέλει τόσα να πει, την προσπερνάμε τη σιωπή πολλές φορές, σκέφτομαι). Είναι άραγε τόσο επιβλητική; Μας βολεύει; Τι φοβόμαστε; Βολευόμαστε; Θα φανεί!
Διακόπτει την σκέψη μου, δίνοντας μου το ποτήρι του κρασιού, πάντα πιο γεμάτο από το συνηθισμένο. Πρώτη φορά που δε πρόσεξα τις κινήσεις του και πάντα με θεωρεί υπερβολική. Πάντα το κρασί προς τα πάνω, ποτέ προς τα κάτω. Ποτέ μισοάδειο. «Μικρή» μου λέει «πάντα μισογεμάτο.» Εγώ πάντα απαντώ το κόκκινο κρασί (το καλό κόκκινο κρασί) δε φτάνει ποτέ, πάντα διψάς για αυτό σαν τον έρωτα. Κάθε γουλιά του, σου δίνει την επιθυμία για το επόμενο.
-Για πες μου πως είσαι όλο αυτό το διάστημα;
Τι να απαντήσω; Πέρασε ήδη ένας μήνας. Δεν ξέρω εάν μου έχει λείψει, δεν ξέρω, έχουν συμβεί τόσα πολλά, έχω αλλάξει τα πάντα πέρα από την μόνιμη κατοικία μου. Απαντώ «σα τη σχέση σου είμαι.» Με κοιτάει παράξενα. Σαν να μου λέει ποια σχέση; Και τι είδους σχέση; Πάντα αγαπώ το προβληματισμένο του βλέμμα και το τι άραγε να έχει σκεφτεί. «Η σχέση σαν γραβάτα.» Γελάει. Γελάω και εγώ. Σκεφτόμαστε πονηρά οι δυο μας. Σίγουρα έχει κάνει ο καθένας μας τις αποχρώσεις του κόκκινου κρασιού στο μυαλό του, με εμάς πρωταγωνιστές αλλά.. Με ενέπνευσε ένας φίλος που είπε «δεν είμαι σε σχέση, βασικά είναι περίπλοκο, αλλά κερδίζω χρόνο.» Εκεί μου άναψε ένα κόκκινο λαμπάκι και μου δημιουργηθήκαν τόσες ερωτήσεις. Τι σημαίνει κερδίζω χρόνο; Δε γίνεται να κερδίζεις χρόνο όταν δε ξέρεις πως είσαι με έναν άνθρωπο, απλά χάνεις χρόνο. Γελάει. (Πόσο με εκνευρίζει όταν γελάει ειρωνικά και πόσο τον θέλω ταυτόχρονα αλλά..)
«Η γραβάτα πως σχετίζεται;» Ρωτάει κοφτά και απότομα.
Πριν τέσσερα χρόνια έβγαζα φωτοτυπίες στην Καμάρα, στα πανεπιστήμια, το «φωτοτυπάδικο» εκείνο είχε γίνει το στέκι για τις φωτοτυπίες μου. Πρώτον, εκείνος που έβγαζε τις φωτοτυπίες ήταν κούκλος και γιατί τα λέγαμε ωραία και τον είχα γούρι (εάν και δεν πιστεύω στην τύχη). Πάντα έπαιρνα άριστα! Μια μέρα μπαίνω στο κατάστημα, ανήσυχη, νευρική, βιαστική. Δεν ήμουν καλά, είχα θέματα με την πρώην σχέση μου. Εκεί λέει τη μαγική φράση. «Τον αγαπάς;» Τον αγαπάω αλλά…
Δεν άκουσε τη συνέχεια και μου απαντάει «δεν είναι ο άνθρωπός σου.» Τι εννοείς; Ρώτησα με μια έντονη απορία στο βλέμμα μου. «Όταν κάποιον τον θες ή κάτι το θες δεν υπάρχει αλλά, διότι και να τον παντρευτείς, να είστε μαζί κάποια στιγμή δεν θα είστε. Ό,τι θες και όποιον θες δεν θα υπάρχει αλλά, εάν υπάρχει δεν είναι για σένα». Είχε δίκιο αυτός ο άνθρωπος, δεν είναι στη ζωή μου ο «τότε έρωτας», τον αγαπώ αλλά.. Μη με κοιτάς έτσι στα μάτια, θα θέλω και άλλο κρασί. Μου βάζει, λες και άκουσε την σκέψη μου. Στον φίλο μου αποκρίθηκα ότι η σχέση του είναι σαν γραβάτα. Την φόρεσες, σου άρεσε αλλά δε ταιριάζει με όλα σου τα πουκάμισα, κάποιες φορές δεν θες καν να τη φοράς, άλλες φορές σε σφίγγει που δεν μπορείς να αναπνεύσεις. Επομένως, ή την κρατάς τη γραβάτα μέχρι να σκιστεί και να την πετάξεις, να την ράψεις αλλά πάλι θα σκιστεί ή την βγάζεις, κυρίως την πετάς και περπατάς με ένα απλό t-shirt, cool. Αυτό το δε ξέρω και το πνίξιμο που σου δημιουργούν κάποιες σχέσεις ναι μεν αλλά, σημαίνει ότι δεν είναι στα μέτρα σου. Θα κυκλοφορούσες ποτέ με ένα παντελόνι που δε σου κάνει, με μια γραβάτα που σε σφίγγει, θα πήγαινες σε meeting, θα έπαιρνες κράνος που δε σου καλύπτει το πρόσωπό σου; Γιατί να συμβιβαστείς ή να προσπαθείς για κάτι που δε το θες ολοκληρωτικά; Για κάτι που δεν σε γεμίζει; Για κάποιον που δεν εκτιμάς; Για κάποιον που σου αρέσει όπως σου μιλάει αλλά δε νιώθεις πυροτεχνήματα; Για κάποιον που το σεξ και ο έρωτας δε σε καλύπτει; Μη με διακόπτεις, δεν είπα να μη προσπαθείς αλλά πόσες προσπάθειες να αξίζει κάτι που δεν είναι για το ανάστημά της καρδίας σου και των θέλω σου, της αξιοπρέπειας σου, της οπτικής για τη ζωή, για το μετά;
Κάποιοι άνθρωποι έρχονται στη ζωή μας, όμως δεν είναι όλοι για να μείνουν. Αυτό δεν είναι εύκολο! Ξέρεις οι άνθρωποι γίνονται συνήθειες και δε κόβονται εύκολα, ακόμα και όταν βλέπεις ότι δε σου κάνουν καλό. Επίσης, δες το αλλιώς. Δεν είναι ο κατάλληλος τώρα, μπορεί μετά από χρόνια να ξαναβρεθείτε και να είναι ο κατάλληλος, δώσε χώρο και χρόνο σ’ εσένα. Μπορεί μετά από χρόνια να είσαι η αγαπημένη και η μοναδική του ταιριαστή γραβάτα. Μέχρι τότε όμως, άλλαξε στυλ, άλλαξε οπτική, δες το αλλιώς και προχώρα! Μη συμβιβάζεσαι σε σχέσεις για να καλύψεις ανασφάλειες, κενά, τον χρόνο, τον χώρο του εαυτού σου.
Θες να σου αναλύσω και εγώ γιατί είπα τη δική σου σχέση σα γραβάτα; Γελάω δυνατά. Δεν περιμένω την απάντηση. Πλησιάζω. Ψιθυρίζω για να μην πάρει αυτί καμιά βοή του κόσμου. Πάντα θα είμαι η αγαπημένη σου γραβάτα, θα την κοιτάς, θα την θαυμάζεις ίσως να την δοκίμαζες αλλά δε θα την φορέσεις ποτέ, θα ζεις το φαντασιακό της στιγμής, δε θα γίνεις ποτέ στα μέτρα αυτής της γραβάτας. “Όνειρο απατηλό” που λέει ένα άσμα, κάποιοι έρωτες είναι ανεκπλήρωτοι. Θα στο αναλύσω άλλη φορά. Βρέχει, Φθινόπωρο. Καιρός να ανανεώσω τη ντουλάπα μου και μαζί μ’ αυτά και τα όνειρα. Δυναμώνει και άλλο η βροχή, μου δίνεις ένα φιλί. Φεύγω. Φεύγεις. Ανεξίτηλη η γεύση του κρασιού, ξύπνησα μ’ αυτή και εσύ αλλά…
Υπογράφει η νεαρά κυρία Δήμητρα Κλαούντια Ζόγκα
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου