Η Μελίνα Τσιλιμίγκρα μιλά στο OfftRN

Η συνέντευξη δόθηκε στον Μαρκόπουλο Χ. Θωμά

Αγαπητή Μελίνα... Καταγωγή, ηλικία, επάγγελμα, σπουδές, χόμπι, 

ασχολίες εκτός εργασίας, οικογένεια, καθημερινότητα.

Γεννήθηκα στην Αθήνα το 1991, μεγάλωσα και έζησα στην παλαιά πόλη του Ναυπλίου ανάμεσα σε ιστορικά σοκάκια.

Ο πατέρας μου έχει καταγωγή από το ηρωικό Περθώρι Αρκαδίας και η μητέρα μου από Κύπρο και Αϊβαλί Μικράς Ασίας.

Φοίτησα στη Νομική Σχολή Αθηνών, έχω δύο μεταπτυχιακούς τίτλους (LLM in International Maritime Law, Swansea University & LLM in Oil and Gas Law, Aberdeen University) και είμαι δικηγόρος.

Έχω εκδώσει την πρώτη ποιητική μου συλλογή («Θυμήσου» από τις Εκδόσεις Πνοές Λόγου και Τέχνης) και ολοκληρώνω τη δεύτερη ποιητική συλλογή που θα έχει τίτλο «Αντίκρυ, μέσα σου».

Στον ελεύθερο χρόνο μου, μου αρέσει να μαγειρεύω, να ζωγραφίζω καθώς και να γράφω ποιήματα.

Έχω μια καταπληκτική οικογένεια. Ο πατέρας μου ονομάζεται Δημήτριος και η μητέρα μου Κυριακή και ασχολούνται με τον κλάδο της χρυσοχοΐας και του εμπορίου. Ο αδερφός μου Αλέξανδρος, είναι πολιτικός μηχανικός με δύο μεταπτυχιακούς τίτλους και η αδερφή μου Νεφέλη είναι δευτεροετής φοιτήτρια στη Φαρμακευτική Σχολή του Πανεπιστημίου Λευκωσίας.

Μένεις Ελλάδα ή φεύγεις εξωτερικό.. και γιατί? 

Αν πας έξω θα γύριζες ποτέ? 

Τι θα σου λείψει περισσότερο από τον τόπο μας?

Η ερώτηση αυτή δεν είναι ρητορική όσον αφορά εμένα, καθώς πήρα την απόφαση πριν από πέντε χρόνια να φύγω.

Τα τελευταία πέντε χρόνια εργάζομαι και διαμένω μόνιμα στο Ηνωμένο Βασίλειο, όπου και ολοκλήρωσα επίσης τις μεταπτυχιακές μου σπουδές. Έφυγα αρχικά διότι ήθελα να ειδικευτώ εξαρχής στο Ναυτιλιακό Δίκαιο, και το Πανεπιστήμιο του Swansea στον κλάδο αυτό είναι ένα από τα καλύτερα Πανεπιστήμια της Ευρώπης. Ύστερα άρχισα να εργάζομαι στο συγκεκριμένο Πανεπιστήμιο και μάλιστα έλαβα μέρος σε ένα ερευνητικό εκπαιδευτικό πρόγραμμα και σιγά σιγά συνειδητοποίησα πως το Βρετανικό σύστημα εργασίας και εκμάθησης ταιριάζει περισσότερο από την Ελληνική πραγματικότητα στα δικά μου μέτρα και πρότυπα και έτσι αποφάσισα να μείνω.

Τώρα ζω και εργάζομαι στο Λονδίνο.

Μου λείπει η οικογένειά μου, ο ελληνικός ήλιος, ο ελληνικός ουρανός, τα φρέσκα αγνά ελληνικά προϊόντα και η πόλη μου, το όμορφο Ναύπλιο.

Είναι οι 50-60 plus έτοιμοι να μας δεχθούν ως γενιά του αύριο?

Επαγγελματικά, κοινωνικά, πολιτικά.

Θεωρώ πως οι σημερινοί 60 (+)άρηδες είναι άνθρωποι που έχουν βιώσει μεγάλες δυσκολίες στη νεαρή τους ηλικία και αρκετές κοινωνικές αλλαγές και μεταρρυθμίσεις. Άραγε πιστεύω, πως κοινωνικά και πολιτικά εφόσον έχουν ζήσει μεγαλύτερες αλλαγές κατά το παρελθόν, δε «σοκάρονται» τόσο εύκολα με τα όσα συμβαίνουν στην πολιτική και κοινωνική σκηνή της χώρας και του κόσμου γενικότερα. Παρατηρώ τα τελευταία δέκα χρόνια, ίσως μετά την κρίση, πως είναι διατεθειμένοι να «κάνουν» χώρο, ώστε να παραχωρήσουν τα ηνία στους νέους, ίσως διότι και οι ίδιοι απηύδησαν με τους πολιτικούς ή και τους δημοσιογράφους παλαιάς κοπής που διαμόρφωναν έως πολύ πρόσφατα τις συνειδήσεις της μάζας. Παρόλα αυτά όμως παρατηρώ έντονο το φαινόμενο, πως η προσκόλληση στα παλαιά κόμματα εξουσίας -ή και σε αυτά που ακόμη τα ενστερνίζονται και απλά συμμετέχουν στον πολιτικό στίβο με άλλα ονόματα- θα πάρει ίσως άλλη μια γενιά, ώστε να ξεθωριάσει.

Επαγγελματικά θεωρώ πως ήδη δέχονται πως η τεχνολογία έχει υπεισέλθει σε όλα τα μοτίβα της ζωής μας και επηρεάζει πλέον όλα τα επαγγέλματα άλλοτε λιγότερο και άλλοτε περισσότερο. Άραγε, δε θεωρώ πως έχουν τα «λογικά» περιθώρια να μη δεχτούν τη νέα γενιά ως προς αυτήν την κατεύθυνση.

Είσαι κοινωνικοποιημένο άτομο σε ότι αφορά κοινωνικά, 

διεθνή, περιβαλλοντικά ζητήματα, θέματα γύρω από ζωάκια, κλπ?

Κατά τη διάρκεια των φοιτητικών μου χρόνων, ήμουν πολιτικοποιημένη. Ήμουν πρόεδρος Νεολαίας Αργολίδας και μέλος της γραμματείας Ιδεολογικού ενός κόμματος που κατά την τότε περίοδο ήταν εντός της Βουλής. Κατά την προεδρεία μου, ουκ ολίγες φορές είχαμε διοργανώσει περιβαλλοντικές δράσεις (καθαρισμό παραλιών Αργολίδας).

Αγαπώ πολύ τα ζώα όμως δεν είμαι μέλος κάποια φιλοζωικής οργάνωσης. Πάντοτε παρ΄όλα αυτά νοιώθω την υποχρέωση στην καθημερινότητά μου και με όποιο τρόπο μπορώ να τα προστατεύω και να υπερασπίζομαι τα δικαιώματά τους.

Στην Αγγλία τα τελευταία χρόνια, είμαι εθελοντής (βοηθούσα ως πωλήτρια σε charity shop) σε διάφορους οργανισμούς σχετικούς με προστασία ζώων ή σχετικούς με έρευνες για καρκίνο και καρδιαγγειακές παθήσεις.

Θεωρώ πως είναι χρέος μας, να βοηθούμε το συνάνθρωπό μας, τα ζωάκια και οποιονδήποτε είναι σε ανάγκη. Κανείς ποτέ δεν ξέρει, ποια θα είναι η δική του κατάληξη στη ζωή, και αυτός είναι ένας από τους λόγους για τους οποίους οφείλουμε να διάγουμε ένα βίο ευγενή προς τις υπάρξεις γύρω μας. Εξάλλου, το να «εργαζόμαστε» προς όφελος όλων (κοινωνικά, πολιτικά, ηθικά) δεν κοστίζει σε κανέναν και ωφελεί περισσότερο από όσο μπορούμε να αντιληφθούμε και να υπολογίσουμε.

Ποιο είναι το παράπονό σου από τη γενιά μας? 

Τι σε ενοχλεί?

Με θλίβει η έλλειψη ενσυναίσθησης προς τους ανθρώπους γύρω μας, ο εγωκεντρισμός και ο «ηθικός υπερκαταναλωτισμός». Τα παλαιότερα χρόνια, όταν κάτι «χαλούσε» ή δε «δούλευε» τόσο καλά, οι άνθρωποι το έφτιαχναν ή θεράπευαν αυτήν τη «δυσλειτουργία». Σήμερα, όλα είναι αναλώσιμα, όλα είναι ένας ακόμη αριθμός, ότι δεν μας αρέσει πια το «πετάμε» και «αγοράζουμε» τάχιστα κάτι καινούριο προς αντικατάσταση.

Αυτή η πραγματικότητα έχει επεκτάσεις στα αντικείμενα καθημερινής χρήσης, στα κατοικίδια, ακόμη και στους ανθρώπους. Η νέα γενιά είναι κακομαθημένη και μαθημένη στα εύκολα. Έχουμε ξεχάσει από που ξεκινήσαμε, έχουμε απωλέσει τις ρίζες μας, έχουμε ξεριζωθεί ηθικά και ποιοτικά και αυτό που θα έρθει αναπάντεχα είναι η παρακμή και η πτώση μας. Εκτός αν αλλάξουμε όσο είναι καιρός.

Με ενοχλεί πως έχουμε χάσει το θάρρος του λόγου μας, τη «μπέσα» μας και πως βλέπουμε μόνο ό,τι ατενίζει το μάτι, ποτέ παραπέρα. Είμαστε η γενιά του «βραχυπροθέσμου» και όχι του «μακροπροθέσμου».

Άραγε, το πλοίο μας (οι κοινωνίες μας) δεν θα ταξιδεύσει και πολύ μακριά και αν μας αντέξει στην καλύτερη ίσως(!) να μη βουλιάξει.

Πως βιώνεις την οικονομική και κοινωνική 

κρίση που περνά η πατρίδα μας εδώ και 12-13 χρόνια? 

Τι σε ταλαιπωρεί? 

Εργασιακά, κοινωνικά μα και σαν άτομο στην απλή σου ζωή.

Η κρίση μας επηρρέασε όλους. Θεωρώ πως η κρίση ήταν ένας από τους λόγους που μου έδειξαν το δρόμο προς την εξώπορτα για να φύγω στο εξωτερικό, σε εμένα όπως αντίστοιχα και σε άλλους εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες. Η κρίση της Ελλάδας διαφωνώ, δεν είναι πρωτίστως οικονομική. Είναι θεσμική και ηθική και εξαιτίας αυτών οδηγηθήκαμε στην οικονομική.

Αυτό καταφανώς έχει προεκτάσεις και στη διαμόρφωση του χαρακτήρα του νεοέλληνα. Για παράδειγμα, πόσοι ξεχύθηκαν στους δρόμους τα τελευταία αυτά χρόνια που αναφέρεις επειδή «πόνεσε» η τσεπούλα τους και πόσοι αντίστοιχα επειδή «πονούσε» η εδαφική ακεραιότητα ή η ιστορία της χώρας τους.

Αυτό και μόνο καταδεικνύει πως το σημαίνον μάλλον, πλέον είναι πιο σημαντικό -ίσως και ζωτικό- για τη κοινωνία μας από το σημαινόμενον υπό το πρίσμα της σημειολογίας.

Πώς βίωσες και βιώνεις τον Covid19 

και τα αποτελέσματά του?

Η πανδημία με βρήκε τον περισσότερο χρόνο κλεισμένη μέσα στο σπίτι μου στο Λονδίνο απασχολούμενη με το να εργάζομαι δια τηλεργασίας. Το Λονδίνο χτυπήθηκε περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη πόλη της Ευρώπης από τον ιό αυτό. Λαμβάνω πάντοτε όλα τα απαραίτητα μέτρα (μάσκες, γάντια, συχνό πλύσιμο χεριών, καθαριότητα, social distancing) και ακολουθώ πιστά τις συμβουλές της ιατρικής κοινότητας και των ειδικών.

H πανδημία αυτή μας έδειξε και μας δίδαξε πως όλα ανατρέπονται πολύ γρήγορα, και κυριολεκτικά εν μια νυκτί και πως τίποτε δεν είναι δεδομένο ούτε και αναμενόμενο. Οι ισχυροί γίνονται ανίσχυροι πολύ εύκολα (κράτη, άνθρωποι με υψηλές θέσεις κλπ) και η ανατροπή είναι ένας παράγοντας που οφείλουμε να λαμβάνουμε σοβαρά υπόψιν μας.

Όλοι να είμαστε περισσότερο ταπεινοί, να κάνουμε το σταυρό μας διότι και σήμερα οι άνθρωποι που αγαπούμε αλλά και εμείς έχουμε την υγεία μας και για αύριο ο Θεός να βάλει το χέρι Του.

Θεωρώ πως όλοι συνειδητοποιούμε πλέον πόσο πλούσιοι είμαστε όταν είμαστε υγιείς και πως αυτό και μόνο το σημαντικό γεγονός είναι η μεγαλύτερη και πιο απολαυστική πολυτέλεια.

Σου δίνω ένα τζίνι με 3 ευχές… 

ποιες ευχές κάνεις?

Πρώτη ευχή να είναι η οικογένειά μου, οι άνθρωποι που αγαπώ και εγώ υγιείς.

Δεύτερη ευχή να είναι η οικογένειά μου, οι άνθρωποι που αγαπώ και εγώ ευτυχισμένοι.

Τρίτη ευχή να είναι πάντα η πατρίδα μας ακέραιη εδαφικά και να προοδεύει εις τους αιώνας των αιώνων το αθάνατο Έθνος μας.

Μια θετική-ελπιδοφόρα σκέψη σου για το αύριο? 

Ποιο είναι το προσωπικό σου μότο? 

Η φράση που σε παρακινεί, αν θες, που σε εμπνέει. 

Κάτι φωτεινό για τη νέα χρονιά.

Ελπίζω οι καρδιές μας να μαλάκωσαν αυτό το δύσκολο έτος του 2020, να ατσαλώσαμε με υπομονή και να αφιερώσαμε αρκετό χρόνο εσωτερικής περισυλλογής. Κάπου διάβασα κάτι που με έκανε να νοιώσω όμορφα και ελπιδοφόρα και το μοιράζομαι μαζί σας: “God said: In 2020 I made you strong. In 2021 I will make you happy”. Σε αυτό ας απαντήσουμε όλοι μας «Αμήν».

Ως προσωπικό «μότο» έχω μια φράση, η οποία έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην υλοποίηση της απόφασης να ανοίξω τα φτερά μου και να πετάξω στο εξωτερικό: «Εάν τα όνειρά σου δεν σε τρομάζουν, τότε ίσως δεν αξίζουν». Και τω όντι, για να εξελιχθούμε ως άνθρωποι χρειάζεται κάποιες φορές να δραπετεύσουμε από τη ρουτίνα μας και την ζώνη «ασφαλείας και βόλεψής μας» ώστε εν όψει αχαρτογράφητων ταξιδιών να ανακαλύψουμε τα ταλέντα μας στην πλοήγηση, την ανθεκτικότητά μας στις «κακοκαιρίες» καθώς και την υπομονή μας  και την εφευρετικότητά μας κατά την σύναψη νέων συμφωνιών και εμπειριών. Σαφώς μιλώ αλληγορικά, διότι η αλληγορία κρύβει μέσα της και όσα ζήσαμε, και όσα ήταν να βιώσουμε αλλά δε συνέβησαν ποτέ, όπως επίσης και τα όσα θα συμβούν ή και δε θα συμβούν είτε επειδή το θελήσαμε είτε επειδή έτσι τα έφερε τελικά η ζωή.

Εύχομαι ο Θεός να μας ελεήσει όλους, να αγαπάμε περισσότερο τους ανθρώπους που έχουμε γύρω μας, να εκτιμούμε την παρουσία τους, διότι δυστυχώς κάποια στιγμή έτσι και αλλιώς θα τους εκτιμήσουμε δια της απουσίας τους και να είμαστε ευγνώμονες για όλα όσα έχουμε. Εύχομαι υγεία, ευδαιμονία και γαλήνη σε όλους!

Και πάντα να λέμε δόξα τω Θεώ, γιατί ο Θεός μας αγαπά όλους και μας αγαπά πολύ!