''Οι ΝΟΤΕΣ της πανδημίας'', ένα αφιέρωμα από την Ραφαέλα Κατικαρίδου

Υπογράφει η νεαρά κυρία:

Συντάκτρια - Αναλύτρια Ανθρωπιστικών, Πολιτικών και Κοινωνικών Ζητημάτων, Ραφαέλα Κατικαρίδου, Απόφοιτη Τμήματος Πολιτικών Επιστημών, Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης

Η Ραφαέλα Κατηκαρίδου είναι 25 ετών με καταγωγή από τη Θεσσαλονίκη. Είναι απόφοιτη του Τμήματος Πολιτικών Επιστημών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Ως ενεργό μέλος σε διοικητικό συμβούλιο πολιτιστικού συλλόγου συμμετέχει κατά καιρούς σε διάφορα πολιτιστικά δρώμενα. Το τελευταίο καιρό ασχολείται επαγγελματικά με τον τομέα του τουρισμού. Στον ελεύθερό της χρόνο της αρέσει να διαβάζει λογοτεχνικά βιβλία και να ασχολείται με την φωτογραφία και τη μουσική. Ως λάτρης της rock και της metal αγαπάει επίσης και τις συναυλίες. 

Εάν μπορούμε με σιγουριά να πούμε κάτι για τη μουσική στη σύγχρονη εποχή είναι ότι αποτελεί ένα σημαντικό καταφύγιο χαράς και πόνου για τους περισσότερους από εμάς . Από όλα τα πολιτιστικά προϊόντα , η μουσική είναι εκείνο με τη μεγαλύτερη κατανάλωση . Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι οι άνθρωποι την επιλέγουν προκειμένου να βελτιώσουν τη διάθεσή τους, να αποφορτιστούν από τα άγχη που προκαλούν οι ρυθμοί του σύγχρονου τρόπου ζωής και να χαλαρώσουν . Επίσης , η μουσική συνεισφέρει σημαντικά στη δημιουργία μιας αίσθησης συλλογικότητας , καθώς σε πρώτη φάση βοηθά τα άτομα να εκφράσουν τις σκέψεις και τα συναισθήματα τους και σε δεύτερη , να έρθουν κοντά μεταξύ τους και να μην αισθάνονται μόνα.

Εδώ και ένα χρόνο δεν έχει υπάρξει μέρα που η λέξη ''κορωνοϊός'' να μην έχει ακουστεί . Η πανδημία έχει αλλάξει τα δεδομένα φέρνοντας τα πάνω-κάτω στις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων προκαλώντας αισθήματα ανησυχίας και αβεβαιότητας σε παγκόσμιο επίπεδο . Δυστυχώς , η μουσική ανήκει στους τομείς εκείνους που επλήγησαν έντονα από τον νέο ιό και τις αλλαγές που επέφερε . Συναυλίες και ζωντανές εμφανίσεις βρίσκονται σε παύση επ' αόριστον... Οι άνθρωποι, που ως τώρα μας πρόσφεραν μέσω του έργου τους πέρα από διασκέδαση και ψυχαγωγία μια διέξοδο για ψυχική εξυγίανση και ανάταση, έχουν πληγεί σε πρωτόγνωρο βαθμό.

Πλέον, όπως και πολλοί άλλοι επαγγελματίες, έτσι και οι μουσικοί καταφεύγουν στην ευρεία χρήση της τεχνολογίας προκειμένου να ανακτηθεί σε κάποιο βαθμό το χαμένο έδαφος . Η προσπάθεια που γίνεται μέσω του ίντερνετ και των δυνατοτήτων που προσφέρει ( πχ live streaming ) αποσκοπεί στην αποκατάσταση των ισορροπιών και την επίτευξη κάποιου είδους κανονικότητας . Φυσικά η διαφορά στο αποτέλεσμα είναι σημαντική καθώς εκλείπει η άμεση ανθρώπινη επαφή και κανείς δε γνωρίζει με σιγουριά πότε και αν τα πράγματα θα γίνουν όπως ακριβώς ήταν πριν.

Πώς είναι λοιπόν να είναι κάποιος μουσικός στην εποχή της πανδημίας ; Πώς επηρεάστηκε και σε τι βαθμό η ψυχολογία του καλλιτέχνη και κατ' επέκταση τι αντίκρισμα είχε αυτό στο παραγόμενο έργο ; Είχα λοιπόν την τιμή να μου απαντήσουν σε αυτά τα ερωτήματα αγαπημένοι μου καλλιτέχνες . Τα είδη της μουσικής με τα οποία ασχολούνται διαφέρουν μεταξύ τους , όμως όλοι τους υπηρετούν με σεβασμό την τέχνη . Κάποιοι από αυτούς είναι καταξιωμένοι και γνωστοί εδώ και χρόνια στο ευρύ κοινό . Κάποιοι άλλοι τώρα χτίζουν επάξια και με δυναμισμό , κόντρα στις δυσκολίες των καιρών , την καριέρα τους στην μουσική βιομηχανία . Ακολουθούν οι απαντήσεις τους.

''Πρώτα απ’ όλα, ως άνθρωπος, το βιώνω όπως όλοι μας. Ως καλλιτέχνης, λόγω του ότι τόσο καιρό, δεν υπάρχει κανένα σχέδιο για την ενίσχυση του κλάδου μας - μιλάω γενικά για όλους τους καλλιτεχνικούς κλάδους - σίγουρα το κάνει χειρότερο. Δηλαδή, προσωπικά μιλώντας, δε βρίσκω ιδιαίτερα στοιχεία, που θα μπορούσαν να αποτελέσουν έστω και μία μικρή πηγή έμπνευσης. Είναι μια πρωτόγνωρη κατάσταση, που έχει επηρεάσει όλους μας ανεξαρτήτως αρνητικά. Νομίζω πως, στο πρώτο σκέλος της ερώτησης, εξηγώ το πώς νιώθω, ως καλλιτέχνης, με όλη αυτή την κατάσταση. Και για να μην παρεξηγηθώ, μιλάω μόνο για μένα και πως το βιώνω εγώ. Με μία φωτεινή εξαίρεση, που αφορούσε στον πρώτο εγκλεισμό, όπου είχα τη χαρά να γράψω μουσική για τις Bάκχες του Ευριπίδη, σε σκηνοθεσία του Χρήστου Σουγάρη. Πέραν τούτου, καμία έμπνευση και καμία διάθεση. Το μόνο, που μπορώ να κάνω είναι υπομονή, με την ευχή, σε καλλιτεχνικό επίπεδο, η έμπνευση να επανέλθει συσσωρευμένη και σε γενικότερο επίπεδο, να βγούμε από αυτό το σκοτεινό τούνελ. Υπομονή, λοιπόν, υπομονή, υπομονή… '' - Στέφανος Κορκολής , συνθέτης και πιανίστας.

''Στην αρχή του πρώτου εγκλεισμού βρήκα την ευκαιρία να ξεκουραστώ, μετά από μια σειρά πολλών συναυλιών στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, που διήρκησαν εφτά χρόνια. Μπορώ να πω οτι η πανδημία ηρθε τη στιγμή, που χρειαζόμουν ξεκούραση. Μου δόθηκε ο χρόνος να συνειδητοποιήσω τι έχω κάνει και πόσο σημαντικά είναι αυτά, που έχω διανύσει στον καλλιτεχνικό χώρο της μουσικής. Οπότε «άδραξα» την ευκαιρία να ακούσω μουσική, να μελετήσω καινούριες τεχνικές για την φωνή μου, να δω αγαπημένες σειρές, να τελειώσω κάποια βιβλία, που είχαν μείνει στη μέση και ν' αφιερώσω χρόνο στον εαυτό μου. Ο πρώτος κλάδος που επλήγη ήταν του πολιτισμού, με αποτέλεσμα να μείνουμε χιλιάδες άνθρωποι άνεργοι. Διανύουμε μια πολύ δύσκολη περίοδο και πιστεύω πως το κράτος δεν έχει μεριμνήσει όσο θα έπρεπε, για να μπορέσουμε να ανταπεξέλθουμε στα στοιχειώδη. Τα συναισθήματα, που μου δημιούργησε η πανδημία ήταν συναισθήματα φόβου, γιατί ήταν κάτι που δεν είχα αντιμετωπίσει ξανά, όπως όλοι μας. Προσπάθησα να προσαρμοστώ σε μια νέα καθημερινότητα, σ' έναν νέο τρόπο ζωής και νομίζω οτι από τα μέτρα, που μας επιβλήθηκαν, για να μην διαδοθεί ο ιός, αυτό που μου στοίχισε περισσότερο ήταν ότι έπρεπε να μείνουμε μακρυά από τους φίλους και τις οικογένειες μας. Ζούμε την απόλυτη αποστασιοποίηση από όλους και από όλα. Άρα υπό αυτές τις συνθήκες, πως να υπάρξει έργο; '' - Σοφία Μανουσάκη, ερμηνεύτρια.

''Για έμενα ο Covid19 είναι σαν αργός θάνατος, επειδή μένω στη Ναύπακτο είναι σχεδόν αδύνατο να ταξιδέψω στην Αθήνα ώστε να πάω στο στούντιο και να τελειώσω τις δουλειές που ετοιμάζω εδώ και δύο χρόνια . Φυσικά το κυριότερο είναι ότι έχασα την επαφή μου με τον κόσμο, κάτι το οποίο είναι το βάλσαμο για κάθε μουσικό.Το μόνο που κατάφερα βέβαια, κι επειδή κλείστηκα πολύ στον εαυτό μου αυτό τον καιρό , είναι να γράψω τραγούδια για τα οποία νιώθω ότι είναι ακριβώς αυτό που ήθελα να πω μουσικά εδώ και καιρό... Αλλά αν δεν μπορείς να τα παίξεις στον κόσμο είναι σαν να κρατάς την ψυχή σου σε κουτί ,σε κάποιο ράφι και ξεχασμένο μένει εκεί και σκονίζεται. '' - Δημήτρης Κοργιαλάς , συνθέτης και τραγουδιστής.

''Δεν έχω καταλάβει πώς πέρασε αυτός ο χρόνος. Δεν θα γράψω για τις δικές μου δυσκολίες από σεβασμό προς τους χιλιάδες συναδέλφους που υποφέρουν όντας άνεργοι εδώ και ένα χρόνο. Οι συναυλίες μου λείπουν αφόρητα. Τελικά δε μου αρκεί να παίζω μόνος μου τα τραγούδια μου στο πιάνο μου. Το μόνο που έχω χαρεί είναι ότι περνάω πιο πολύ χρόνο με το παιδί μου . Το άλλο καλό είναι ότι βρήκα χρόνο να διαβάσω βιβλία και να γράψω στίχους. Μουσικές γράφω συνεχώς. Αλλά οι στίχοι μου βγαίνουν πολύ δύσκολα. Θέλω να εκφράσω τις ευχαριστίες μου στους ηρωικούς γιατρούς και νοσηλευτές του ΕΣΥ. Να πω κουράγιο στους χιλιάδες συγγενείς των ανθρώπων που χάσαμε από τον ιό. Να μην τους ξεχάσουμε. Λίγη υπομονή ακόμα να κάνουμε και με τον εμβολιασμό και την αλληλεγγύη μας θα νικήσουμε. Αλληλεγγύη θα χρειαστούμε γιατί οι αδύνατοι πάλι θα πιεστούν. Και δεν έχουμε οργανωμένο κοινωνικό κράτος. Δυστυχώς. '' - Στάθης Δρογώσης , τραγουδιστής και τραγουδοποιός.

''Στην περίπτωση μου (και στο έδαφος μια ανθρωποφοβίας για την οποία έχει ήδη αποφανθεί η επιστήμη αλλά και η μεταφυσική)ίσως και να μην άλλαξαν πάρα πολλά… Αλλά είναι πάντοτε τα λίγα που κάνουν τη διαφορά... Και η διαφορά είναι μεγάλη και βαθιά πέρα από τις γελοίες αφορμές που βρίσκουμε για να κρυβόμαστε (στην φαντασία μας) από την αστυνομία στα στενά και τις καινοφανείς έννοιες όπως ψιλικατζίδικο με ουρά...Αλλά ήμουν πάντα μοναχικός και κάπως πέρα βρέχει τύπος και τηρούσα τις αποστάσεις,τώρα στις ελλειπτικές μου διαδρομές παρατηρείται ένας κάποιος συνωστισμός και νιώθω αμήχανα με τόση παρέα έστω και εκ του μακρόθεν. Θα ζήσω και με αυτό όπως έμαθα να ζω και χωρίς αυτό… Το «ζωντανό» κομμάτι της δουλειάς μου βρίσκεται σε αναστολή,η διαγωγή μου μέχρι στιγμής κοσμιοτάτη... Κάποτε θα επανέλθει αλλά δεν ξέρω από που και ως που...Όσον αφορά το νεκροζώντανο μέρος εξακολουθώ να έχω πολλά λόγια που δεν θα γίνουν ποτέ τραγούδια και πολλά τραγούδια που δεν θα βρουν ποτέ τα λόγια τους... Συνεχίζω επίσης όπως ήξερα να προκαλώ το κενό σε μια ανοιχτή μάχη. Καταχωρώ τα αποτελέσματα κρυπτογραφικά και συνεχίζω μέχρι να βγω στην θάλασσα (αλλά θα μου άρεσε και μια λίμνη...),συνεχίζω όσο ακούω μέσα μου μια φωνή ή μια ηχώ...(Α ξέχασα να σας πω πως τελειώνω και τον νέο δίσκο μου!) Και επειδή είναι πάντα κάπως άκομψο να μιλάει κανείς για τον εαυτό του ιδιαίτερα τώρα, βρίσκω περισσότερο ενδιαφέρον το να αναλογιστούμε το συλλογικό βίωμα… Είναι μία από τις σπάνιες ιστορικά περιπτώσεις που το μοιραζόμαστε όλοι ανεξαιρέτως. Η άσκηση φυσικά είναι απλή και η λύση εύκολη να την φανταστείς. Και η απάντηση είναι πως δεν μας ανήκουν μόνο οι δικές μας ζωές αλλά και οι ζωές των άλλων που είναι μέρος της δικής μας ευθύνης...Είναι στο χέρι μας να δώσουμε ένα χέρι στον διπλανό (χωρίς φυσικά να σφίξουμε τα χέρια…εποχές που είναι.)Δεν είναι απαραίτητο να πλησιάσουμε ο ένας τον άλλον για να αγκαλιάσουμε ο ένας τον άλλον. '' - Μανώλης Φάμελλος , τραγουδιστής και τραγουδοποιός.

''Σαν μουσικός είναι εξαιρετικά δύσκολο να είσαι δημιουργικός σε μια περίοδο που η μόνη επαφή με την μουσική σου και τον κόσμο είναι το Youtube και τα social media. Στην αρχή της όλη φάσης που κλείσανε όλα και μπήκαν περιορισμοί στις μετακινήσεις μπορούσες πολύ απλά με τον άπλετο χρόνο που είχες να κάτσεις να συνθέσεις, να χτίσεις διάφορα κομμάτια και να περάσεις δημιουργικά τον χρόνο σου, στην πορεία όμως με την συνεχόμενη φθίνουσα κατάσταση της χώρας και όχι μόνο είναι αδύνατον να μην σε επηρεάσει ψυχολογικά και να μη σε φθείρει σιγά σιγά. Ένας μουσικός για να μπορέσει να αποδώσει σ’ αυτό που κάνει πρέπει να είναι καλά ψυχολογικά, να έχει όρεξη, κίνητρο και ενθουσιασμό για αυτό που κάνει με αποτέλεσμα να μπορεί να δημιουργήσει. Η έμπνευση δεν είναι ένα κουμπί που το πατάς και σου έρχεται, θέλει να το καλλιεργείς και να το ψάχνεις όσο πιο πολύ μπορείς. Όντας ωστόσο πιεσμένος και κλεισμένος μέσα σε ένα σπίτι σίγουρα δεν βοηθάει να εξελιχθείς σε κανένα τομέα πόσο μάλλον καλλιτεχνικά . '' - Λευτέρης Αράπογλου , συνθέτης και κιθαρίστας του συγκροτήματος '' Project Theory ''.

''Η πανδημία έπεσε σαν κεραυνός εν αιθρία. Κανένας δεν περίμενε το μέγεθος που θα λάμβανε κοινωνικοοικονομικά και πόσο θα απέκλειε τους καλλιτέχνες από τη βασικότερη λειτουργία τους. Την έκφραση. Σαφέστατα κάποιοι αναζητούν και ενίοτε βρίσκουν εναλλακτικούς – ψηφιακούς - τρόπους για να επικοινωνούν τα δημιουργήματα τους, αλλά η έλλειψη φυσικής παρουσίας σε μία διεργασία που την απαιτεί, δημιουργεί κενά μεταξύ του δημιουργού και του ακροατή/θεατή, τα οποία σε καμία περίπτωση δεν καλύπτονται μέσω μιας οθόνης. Η τρισδιάστατη μορφή του βιώματος παρακολούθησης μιας συναυλίας ή μίας παράστασης χάνεται και η επιθυμητή από τον καλλιτέχνη ατμόσφαιρα αδυνατεί να μεταδοθεί. Το μήνυμα - ενώ φαντάζει σαφές - απογυμνώνεται της αισθητικής που το χαρακτηρίζει, εφόσον χάνει το βάθος του, τόσο οπτικά, όσο και επί της ουσίας λόγω της υπεραπλουστευμένης παρουσίασης του. Ο ακροατής/θεατής όταν στερείται της διαδικασίας ένταξης του σε ένα πλαίσιο/χώρο, τέλεσης του δρώμενου, έχει ήδη χάσει το μισό κομμάτι από την εμπειρία που ανέμενε να ζήσει. Δε θα αναφερθώ καν στο γεγονός ότι η άμεση επικοινωνία με τον κόσμο έχει πληγεί απόλυτα. Οπότε, κλείνοντας, θα έλεγα πως δεν βλέπω ως ευκαιρία την πανδημία για τον κόσμο του Πολιτισμού, καθώς έχουμε απωλέσει τη δυνατότητα να εργαστούμε, να εκφραστούμε άμεσα και να δημιουργήσουμε με σαφή στόχο. Δεν μπορώ να πω ότι τη βιώνω ευχάριστα. Τον τελευταίο χρόνο νιώθω περισσότερο «απενεργοποιημένος» και λιγότερο δημιουργικός κι αυτό διότι τα καθημερινά ερεθίσματα μου έχουν περιοριστεί ποσοτικά αλλά και ποιοτικά. Τα πάντα φιλτραρισμένα, σα να κρύβονται πίσω από μία μάσκα. Κανένα βίωμα πηγαίο και αυθόρμητο. Αναμένω τη στιγμή που θα έχουμε αφήσει πίσω μας αυτή την κατάσταση. '' - Αντώνης Καραθανασόπουλος , ηθοποιός / μουσικός.

''Σε προσωπικό επίπεδο, η πανδημία θεωρώ πως λειτούργησε περισσότερο θετικά. Εργάζομαι ως καθηγητής τμημάτων drums σε διάφορα ωδεία μοντέρνας μουσικής της πόλης των Ιωαννίνων και παράλληλα είμαι μέλος σε συγκροτήματα, όπου συμμετέχουμε σε πολλές ζωντανές εμφανίσεις σε μαγαζιά και εκδηλώσεις της πόλης και όχι μόνο. Η κατάσταση της πανδημίας, πέρα από τις βιοποριστικές και οικονομικές δυσκολίες, βοήθησε τους συνεργάτες μου και μένα προσωπικά στο να αξιοποιήσουμε τον ελεύθερο χρόνο που μας δόθηκε, συνθέτοντας νέα δική μας μουσική. Προσωπικά ως drummer, η πανδημία, μέσα από τον ελεύθερο χρόνο που μου δόθηκε, μου έδωσε την ευκαιρία να ξεκινήσω να παίζω κιθάρα και ως εκ τούτου να φτάσω στο σημείο να γράφω τη δική μου μουσική, κάτι που δεν φανταζόμουν ποτέ πως μπορώ να το κάνω. Υπήρχε περισσότερος χρόνος για την ατομική μελέτη και εξέλιξη. Στο ψυχολογικό κομμάτι μπορώ να πω πως υπάρχουν συνεχόμενα «σκαμπανεβάσματα», χωρίς να μπορείς να το ελέγξεις απόλυτα. Δε βρίσκεσαι για καιρό με τους ανθρώπους που θέλεις, δεν μπορείς να κάνεις πράγματα που έκανες παλιότερα, οπότε από μόνο του αυτό μπορεί να σε οδηγήσει σε περίεργα μονοπάτια. Προσωπικά όμως, προσπαθώ να κρατάω μια ισορροπία, να βλέπω το μέλλον με αισιοδοξία και να περνάω όσο πιο δημιουργικά μπορώ τον ελεύθερο χρόνο μου. '' - Νικόδημος Παπουτσής , καθηγητής drums, μουσικός.

''Από τη δική μου πλευρά,ξέχωρα με οργανωμένα lives που ακυρώθηκαν,rec δίσκων που πήραν αναβολή για το 2022 και τα συναφή, το πιο επώδυνο ψυχικά γεγονός είναι η αδυναμία έκφρασης μπροστά σε κοινό. Όσο και να εξελιχθούν τα social media, όσο και αν προχωρήσει η τεχνολογία, η επαφή με τον κόσμο(είτε πάνω είτε κάτω από τη σκηνή) και η εμπειρία του να ανταλλάσεις συναισθήματα,ανησυχίες και εμπειρίες με άλλους ανθρώπους από κοντά σε αληθινό χρόνο, δεν πρόκειται ποτέ να προσομοιωθεί στο 100%. Μου λείπει απίστευτα ,και νοσταλγώ, να μοιραστώ την σκηνή με άλλους καλλιτέχνες και φίλους, να συνομιλήσουμε και να πιούμε μπύρες μετά το live, να πάμε στο studiο με τις μπάντες μου και να ανυπομονούμε να γράψουμε μουσική και να κάνουμε πρόβα γιατί την επόμενη μέρα έχουμε live... Μου λείπει ο ανθρώπινος παράγοντας ο οποίος δεν μπορεί να αντικατασταθεί από κανένα Instagram live…από κανένα single που θα ανέβει στο spotify…Πιστεύω τελικά ότι, ίσως, αν υπάρχει κάποιο θετικό κομμάτι μέσα σε όλη αυτή τη παρανοϊκή κατάσταση που ζούμε είναι ότι θα εκτιμήσουμε ακόμα και τα πιο μικρά lives στις συνοικιακές μπυραρίες, ακόμα και τις συναυλίες που αγνοούσαμε στις αθηναϊκές σκηνές... Τα πιο όμορφα,μικρά πράγματα που προσφέρει η μουσική, το θέατρο και κάθε είδους τέχνη . Ελπίζω όλα να τελειώσουν σύντομα και όλο αυτό να το θυμόμαστε σαν έναν περιστασιακό εφιάλτη που δε θα ξαναβιώσουμε ποτέ... '' - Έφη Ευαγγελινού , μουσικός και τραγουδίστρια των συγκροτημάτων '' Euphrosyne '' και '' Lunar Cycle ''.

''Αρχικά να πω ότι η πανδημία ήταν το "κερασάκι στην τούρτα" για τις ήδη δύσκολες συνθήκες και τις αλλαγές που έχουν υποστεί η μουσική βιομηχανία και οι μουσικοί, ειδικά την τελευταία 20ετία.Δεν ήταν ποτέ ιδανικές οι καταστάσεις για τους μουσικούς, ιδιαίτερα στην Ελλάδα που γνωρίζουμε όλοι, ότι το σύστημα δεν στηρίζει τους καλλιτέχνες και την τέχνη στο επίπεδο που πρέπει.Η πανδημία ήρθε για να δημιουργήσει σαφώς ένα κλίμα αβεβαιότητας παραπάνω για εμάς τους μουσικούς. Το τοπίο θα αλλάξει πάλι καθοριστικά στη μουσική και θα πρέπει να προσαρμοστούμε γρήγορα στα νέα δεδομένα. Κανείς δε γνωρίζει πότε θα ξαναγίνει συναυλία ή με ποιον τρόπο θα γίνεται στο μέλλον και προσωπικά αυτό με στεναχωρεί πολύ, γιατί ήδη μου λείπει η επαφή και η αλληλεπίδραση που έχεις με τον κόσμο στις live εμφανίσεις. Η μουσική είναι συναισθήματα και έκφραση που χρειάζονται την άμεση επαφή του κόσμου. Είναι βασική ανάγκη του ανθρώπου για την ψυχή του και το μυαλό του. Το οικονομικό κομμάτι είναι σίγουρα άλλη μια πληγή για τους μουσικούς που ήταν πάντα ασταθές αλλά τώρα έχει και επικίνδυνες συνέπειες για τον βιοπορισμό τους και με λυπεί ιδιαίτερα που όλοι οι μουσικοί αναγκαζόμαστε να στραφούμε σε άλλες λύσεις και εργασίες για να την επιβίωση μας. Αν το σκεφτείς βέβαια από την άλλη πλευρά, που πάντα υπάρχει και μια θετική όψη σε κάθε κρίση,η πανδημία μας έδωσε την ευκαιρία να κάνουμε ένα γενικό reset, να ξεκουραστούμε και να έρθουμε πιο κοντά με τα συναισθήματα μας, τον εαυτό μας και να απογειώσουμε την δημιουργικότητά μας. Είναι σημαντικό αυτό γιατί ο κόσμος αγαπάει και απολαμβάνει τους καλλιτέχνες όταν πραγματικά είναι αληθινοί και δίνουν κομμάτι του εαυτό τους στη μουσική.Παρόλο που μπορεί να μη φαίνονται αισιόδοξα τα πράγματα στον ορίζοντα, εγώ είμαι αισιόδοξη ότι θα τα καταφέρουμε και σε αυτήν κρίσιμη περίοδο που περνάμε όλοι, βρίσκοντας και άλλους τρόπους επικοινωνίας μεταξύ μας πχ live streaming και μουσικής στα social media, γιατί ο κόσμος χρειάζεται την μουσική τώρα περισσότερο από ποτέ.Πιστεύω ότι αν συνεχίσουμε την προσπάθεια μας και αντέξουμε την απομόνωση αυτή, το αποτέλεσμα θα μας αποζημιώσει στο τέλος. Η μουσική και οι μουσικοί θα επανέλθουν σε καλύτερα επίπεδα από πριν. '' - Μαρία Θωμοπούλου , μουσικός και τραγουδίστρια του συγκροτήματος '' Betrayed Dots ''.