''Η φωτογραφία'', κείμενο από την Δήμητρα Ζόγκα

Συντάκτρια - Αναλύτρια Πολιτικών, Κοινωνικών Ζητημάτων & Ανθρώπινων Σχέσεων

Δήμητρα - Κλαούντια Ζόγκα, Πολιτική Επιστήμων ΑΠΘ / Αρθρογράφος

Η Δήμητρα Κλαούντια Ζόγκα γεννημένη τον Αύγουστο του 1993 στη Κορυτσά και μεγαλωμένη στη Θεσσαλονίκη. Έχει αποφοιτήσει με άριστα και εκφωνώντας τον όρκο του Τμήματος Πολιτικών Επιστήμων ΑΠΘ. Κατά τη διάρκεια των σπουδών της συμμετείχε στο πρόγραμμα Erasmus φοιτώντας στο πανεπιστήμιο Cesare Alfieri της Φλωρεντίας με κατεύθυνση «Κοινωνιολογία και Media», όπου αρίστευσε, συμμετείχε σε συνέδρια και workshops. Το πάθος της είναι η φιλοσοφία και η ανάλυση λόγου με αποτέλεσμα να κάνει μεταπτυχιακό στη Πολιτική Φιλοσοφία και Θεωρία. Κατά τη διάρκεια του μεταπτυχιακού της διετέλεσε τη πρακτική της άσκηση στη Μόνιμη Ελληνική Αντιπροσωπεία στις Βρυξέλλες, όπου διαμένει και εργάζεται. Από μικρή την απασχολούσαν κοινωνικά ζητήματα και όπως λέει και η ίδια η ψυχή και τα συναισθήματα. Συμμετείχε στη συγγραφική ομάδα του σχολείου της, έχει παρακολουθήσει σεμινάρια δημιουργικής γραφής, συνέδρια και σεμινάρια εντός και εκτός συνόρων. Λατρεύει τα ταξίδια και τη γυμναστική αφού στο παρελθόν έχει ασχοληθεί επαγγελματικά με το μπάσκετ. Μιλάει αγγλικά, γαλλικά και ιταλικά και τη γλώσσα της καρδιάς. 

Φωτογραφία: Αποτυπώσεις φευγαλέων στιγμών μιας νοσταλγίας

Ξεκινάει μια νέα εβδομάδα. Καλοκαιριάζει σιγά σιγά. Τίποτα δεν είναι ίδιο και τίποτα δεν είναι αλλιώτικο. Βασικά, πολλά είναι διαφορετικά εκτός από το μέσα μου. Στο μέσα μου επικρατεί φθινόπωρο.  Λίγη βροχή, λίγος αέρας, λίγο κρύο, λίγη νοσταλγία και μια ζακέτα, που ξεχνάς πάντα να πάρεις για να σε προστατέψει από το κρύο. Ξεφυλλίζοντας τις αναμνήσεις των φωτογραφιών, μου έτυχες εσύ!! Αυτός είσαι εσύ; Βασικά αυτός ήσουν εσύ, τώρα δεν ξέρω ποιος είσαι. Δεν είναι εκπληκτικό πως εμείς οι άνθρωποι καταφέρνουμε να κάνουμε έναν άγνωστο άνθρωπό μας, μετά γνωστό μας και μετά πάλι άγνωστο, σαν να μην υπήρξαμε. 

Είναι εντυπωσιακά αποκρουστικό θα έλεγα. Είναι μια διχασμένη απώλεια, μια απώλεια που σου λείπει αλλά ταυτόχρονα δεν την θες και να σε γεμίζει.  Είναι η μετάβαση από τον πληθυντικό στον ενικό αριθμό,  είναι η αλλαγή προσώπου από το «εμείς» στο «εγώ», είναι το κτητικό «μας» που μετατρέπεται σε «μου», είναι ο κοινός ορίζοντας ο οποίος γίνεται κοινό σημείο και μετατόπιση σε διαφορετικό χωρόχρονο. Είναι το μέλλον το οποίο γίνεται παρελθόν, το μαζί στο χώρια, το «είσαι ο άνθρωπος μου» μετατρέπεται σε αόριστο στιγμιαίο και ας μοιάζει με συνέχεια «ήσουν ο άνθρωπος μου».

Πόσα πράγματα και συναισθήματα μπορεί να σου δημιουργήσει μια φωτογραφία, μια τυχαία αποτύπωση της στιγμής, σε πόσα μέρη και όνειρα μπορεί να σε επιστρέψει και να σου επιστρέψει ή και επιτρέψει; Εσύ όμως δεν επιστρέφεις, δεν φεύγεις, δεν έρχεσαι. Σαν τα αγάλματα, σαν μια πόρτα που ανοιγοκλείνει και ο ίδιος αέρας που την σπρώχνει σφοδρά, την ανοίγει πάλι. Απρόσμενο καιρικό φαινόμενο ο έρωτας,  μα και ο χωρισμός!  Η δουλειά  μου δεν είναι να γράφω, η δουλειά μου είναι να εκφράζω τα ανείπωτα, να τα νιώθει ο άλλος και εγώ να τα χάνω. Τι κερδίζεις από ένα συναίσθημα; 

Μια θεμελίωση της προσωπικότητας, μια σπίθα ζωής, μια στιγμή αλληλεγγύης, μια γέφυρα να ξεπεράσεις το εγώ σου. Τι κερδίζεις από έναν χωρισμό; Να χάσεις τον εαυτό σου, το είναι σου και να προσπαθήσεις να τον αναδημιουργήσεις και να μην τον καταστρέψεις. Εύκολο; Όχι ακατόρθωτο. Όταν επιστρέφεις από τα ταξίδια, δεν είσαι ο ίδιος, έτσι και όταν επιστρέφεις από έναν έρωτα δεν είσαι ο ίδιος.  

Δεν μπορείς να είσαι ο ίδιος σαν την φωτογραφία, εάν την παρατηρήσεις δεν είσαι ο ίδιος θα έχεις λίγα κιλά πιο πάνω ή πιο κάτω, θα είναι το τοπίο διαφορετικό και το συναίσθημα αλλιώτικο από αυτό που επικρατεί τώρα.  Όλα διαφέρουν!  Η ρουτίνα μας διαφέρει κάθε μέρα, μήνα, ώρα. Οι άνθρωποι μας διαφέρουν, οι μεταβλητές και οι άγνωστοι Χ διαφέρουν, το απρόσμενο της ζωής διαφέρει.  Χαμογέλα της μπας και σου χαμογελάσει και αυτή. Όπως σ’ εκείνη την φωτογραφία. Φεύγοντας μου άφησες το χαμόγελο σου.  Το κράτησα άλλοτε σφιχτά, άλλοτε ασφυκτικά, άλλοτε αδιάφορα, άλλοτε τρυφερά, άλλοτε θλιβερά, άλλοτε μόνη και άλλοτε μαζί. Όμως, να είσαι σίγουρος ότι το κράτησα, το κράτησα με αγάπη.