Τρεις είναι οι βασικοί διεκδικητές: Ανδρουλάκης, Λοβέρδος και Παπανδρέου. Οι υπόλοιποι απλώς θα παίξουν τον ρόλο του μπαλαντέρ στη σύναψη μετεκλογικών συμμαχιών. Η απόφαση του Γιώργου Παπανδρέου να διεκδικήσει την ηγεσία στο Κίνημα Αλλαγής, όπως ήταν αναμενόμενο προκάλεσε επικοινωνιακό ενδιαφέρον αλλά τώρα αρχίζουν τα δύσκολα. Οι περισσότεροι συναισθηματικά και με τσιτάτα του τύπου «Το ΠΑΣΟΚ είναι “παπανδρεϊκό”», υποστηρίζουν ότι ο Γιώργος Παπανδρέου θα κάνει υγιεινό περίπατο στην εσωκομματική κάλπη. Η πολιτική λογική των αριθμών λέει ότι αν και επικοινωνιακό φαβορί, υπάρχει ισχυρή πιθανότητα να μην αναδειχθεί νικητής και αρχηγός του ΚΙΝΑΛ. Η δημιουργική ασάφεια και τα προοδευτικά φούμαρα του πρώην Πρωθυπουργού δεν συνάδουν με το κυβερνητικό του παρελθόν, από την πρόσκληση του ΔΝΤ, την «προφορά» στον δεξιό Αντώνη Σαμαρά να συγκυβερνήσουν μέχρι την αποδοχή του ΛΑΟΣ στο κυβερνητικό σχήμα υπό τον Παπαδήμο.
Και επαναλαμβάνω, ό,τι θα πρέπει να απαντήσει γιατί έβαλε τη χώρα στα μνημόνια, χωρίς να ρωτήσει ή να συνεννοηθεί με κανένα από τα υπόλοιπα κόμματα. Και αν υπήρχαν λεφτά, όπως μας έλεγε, γιατί δεν τα βρήκε; Γιατί έφτιαξε κόμμα για να διαλύσει το ΠΑΣΟΚ και τώρα ξαναβάζει υποψηφιότητα για να το σώσει; Γιατί δυσφήμησε τους Έλληνες ως φοροκλέφτες και λαμόγια; Μπορεί να τον έπεισαν στενοί του συνεργάτες ότι μπορεί να πάρει τη ρεβάνς ή ο ίδιος να αποζητά την πολιτική δικαίωση και φυσικά οι «παλαιολιθικοί βαρόνοι» του ΠΑΣΟΚ να βγήκαν από τη «ντουλάπα» και αποζητούν ρόλο, αλλά οι νέοι άνθρωποι μόνο αποστροφή νιώθουν με αυτήν την προσπάθεια κακοπαιγμένης αναβίωσης της «Αλλαγής» που πραγματικά έκανε ο Ανδρέας Παπανδρέου. Ξεκαθαρίζω τη δική μου εκτίμηση σχετικά με την «κούρσα» για την ηγεσία του ΚΙΝΑΛ, ό,τι από τους έξι, τρεις είναι οι βασικοί διεκδικητές, Ανδρουλάκης, Λοβέρδος και Παπανδρέου. Οι υπόλοιποι απλώς θα παίξουν τον ρόλο του μπαλαντέρ στη σύναψη μετεκλογικών συμμαχιών.
Από τα προοδευτικά φούμαρα του Παπανδρέου, ο Λοβέρδος έχει την εξυπνότερη αλλά και ίσως αντιδημοφιλή στρατηγική, να ξεκαθαρίζει τις θέσεις του με σαφήνεια και γωνίες. Να μην χαρίζεται στον Γιώργο Παπανδρέου και να χαράσσει διαχωριστικές γραμμές. Ας μην ξεχνάμε την εκλογή Μητσοτάκη στις εσωκομματικές εκλογές της ΝΔ αν και αουτσάιντερ αλλά με ξεκάθαρη διαχωριστική γραμμή απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ. Ναι, αλλά ισχύει για ένα κόμμα της κεντροαριστεράς, όπως το ΚΙΝΑΛ; Να πούμε μερικές αλήθειες για να διαλύσουμε τις όποιες αυταπάτες δημιουργούνται, το ΚΙΝΑΛ έχει μικρά δημοσκοπικά ποσοστά επί δύο χρόνια, που κυμαίνονται ανάμεσα στο 6% και το 7% κάτι που δείχνει τα περιθώρια του. Αλλά υπάρχουν και χειρότερα, το 2015, όταν το ΠΑΣΟΚ πήρε το ιστορικά χαμηλό 4.68%. Τον Ιανουάριο του 2015 το ΠΑΣΟΚ πήρε 289.469 ψήφους( 4.69%), έχοντας την διάσπαση από το ΚΙΔΗΣΟ του Γ. Παπανδρέου που πήρε 152.557 ψήφους( 2.47%), ενώ υπήρχε και η ΔΗΜΑΡ με 29.820 ψήφους( 0.49%). Αν πάμε στις εκλογές του 2019 το ΚΙΝΑΛ πήρε 8.10 % ( 457.623 ψήφοι), ενώ δεν υπήρχε ΠΟΤΑΜΙ και ΔΗΜΑΡ, ενώ το ΚΙΔΗΣΟ συμμετείχε πια στο ΚΙΝΑΛ και ενώ το κλίμα προέβλεπε βαριά ήττα του ΣΥΡΙΖΑ. Όσο και αν κάποιοι ονειρεύονται περασμένα μεγαλεία αυτή είναι η σκληρή πραγματικότητα των αριθμών και όχι της επικοινωνιακής φούσκας που δημιουργείται από απατηλές προσδοκίες. Γιατί γράφω, ότι ο Ανδρέας Λοβέρδος έχει την εξυπνότερη στρατηγική; Γιατί βασίζεται στον ρεαλισμό και ξέρει να διαβάζει δημοσκοπήσεις και όχι να είναι αιθεροβάμονας. Όσοι έχουν μείνει στο ΚΙΝΑΛ θέλουν μεταρρυθμιστικές προτάσεις και όχι ίσες αποστάσεις μέχρι και ταύτιση σε θέματα και φρασεολογία με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Η συντριπτική πλειοψηφία τους δηλώνει ικανοποιημένο από το κυβερνητικό έργο και τον Πρωθυπουργία Κυριάκο Μητσοτάκη, ενώ ελάχιστοι βλέπουν θετικά την αντιπολιτευτική τακτική του ΣΥΡΙΖΑ και φυσικά δεν θέλουν συγκυβέρνηση με τον ΣΥΡΙΖΑ. Δηλαδή ότι λέει ο Λοβέρδος εναντίον του Παπανδρέου, η ενδεχόμενη εκλογή του δεύτερου θα έδιωχνε πολλούς απ΄ αυτούς τους ψηφοφόρους. Αλλά ποιοι θα ψήφιζαν τον πρώην Πρωθυπουργό; Σίγουρα όχι η σημερινή κομματική βάση αλλά κάποιοι που θα εμφανίζονταν ως φίλοι και πρώην που ψηφίζουν ΣΥΡΙΖΑ. Το ζητούμενο είναι, αν όλοι αυτοί σε συνθήκες πόλωσης θα ψήφιζαν και στην εθνική κάλπη ΚΙΝΑΛ ή θα ξαναψήφιζαν ΣΥΡΙΖΑ; Εύκολη απάντηση… Από την άλλη ο Νίκος Ανδρουλάκης δεν έχει ανοίξει τα χαρτιά του προς τα πού θέλει να κατευθύνει το κόμμα στο πεδίο των συνεργασιών. Είναι άνθρωπος που στηρίζεται στη βάση έχει καλή επαφή με την κοινωνία και είναι αγαπητός ως εκπρόσωπος της νέας γενιάς που δεν έχει «βάψει» τα χέρια του με τις αμαρτίες της κομματικής νομενκλατούρας.
Αν εκλεγεί ο Ανδρουλάκης δεν θα έχει λόγο στη Βουλή, μπορεί να έχει Λοβέρδο... Λένε κάποιοι ότι αν ο Λοβέρδος στρέψει το κόμμα προς τα δεξιά, μπορεί να έχει διαρροές προς τον ΣΥΡΙΖΑ, μας πόσες; Αφού η μεγαλύτερη δεξαμενή εκεί έχει διοχετευτεί και δύσκολα θα υπάρξει επαναπατρισμός αλλά υπάρχουν κι αυτοί που έχουν βρει στέγη στη ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη και με τη φθορά της κυβέρνησης είναι ευκολότερος ο επαναπατρισμός τους. Το μόνο που μπορεί να προσφέρει ο Παπανδρέου ως κληρονομικός κάτοχος του brand είναι το ποντάρισμα σε συναισθηματικά αντανακλαστικά. Αλλά η λογική και ο ρεαλισμός δείχνουν δίδυμο Ανδρουλάκης- Λοβέρδος, για να αποφύγει το ΚΙΝΑΛ το εκλογικό πατατράκ σε συνθήκες πόλωσης με την απλή αναλογική και τον κίνδυνο ακυβερνησίας.
ΥΓ: Ποιος αντέχει, άλλωστε, να ξαναζήσει σενάρια… «Πετσάλνικου»
ΠΗΓΗ: newpost.gr
του Νίκου Παναγιωτόπουλου
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου