Πρωθυπουργός ο ηγέτης του τρίτου κόμματος - Σε πόσες χώρες της Ευρώπης συμβαίνει αυτό;

 

«Υπάρχουν χώρες όπου πρωθυπουργός είναι ο ηγέτης του τρίτου σε δύναμη κόμματος»… Κάπως έτσι δεν το είπε ο Νίκος Ανδρουλάκης, πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, στην τηλεοπτική του συνέντευξη στα μέσα της εβδομάδας; Η θητεία του ως ευρωβουλευτή τον βοήθησε, προφανώς, να έχει εικόνες και παραστάσεις από πολλές ευρωπαϊκές χώρες. Μόνο που δεν έγινε πιο συγκεκριμένος. Δεν είπε ούτε ποιες χώρες είναι αυτές, ούτε πόσες.

 

Αν αναρωτιέστε κι εσείς πόσες και ποιες είναι αυτές οι χώρες, μην ψάχνετε άλλο. Το ψάξαμε εμείς για εσάς και σας παρουσιάζουμε τα αποτελέσματα σε αναλυτικό πίνακα στο τέλος του κειμένου.

 

Ο πίνακας αναφέρει όλες τις χώρες της Ευρώπης, όπου στο κοινοβούλιο δεν υπάρχει κόμμα με απόλυτη πλειοψηφία και η εκτελεστική εξουσία έχει άμεση σχέση με την κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Απουσιάζει π.χ. η Κύπρος, επειδή ο πρόεδρος, παρ’ ότι πολιτικό πρόσωπο, εκλέγεται απευθείας από το λαό και δεν υπάρχει πρωθυπουργός. Ή η Ελβετία, όπου το 7μελές εκτελεστικό συμβούλιο έχει μεν άμεση σχέση με το κοινοβούλιο, ωστόσο ο πρόεδρός του αλλάζει κάθε χρόνο. Και στις δύο αυτές χώρες δεν υπάρχει κοινοβουλευτική πλειοψηφία ενός κόμματος.

 

Στην έρευνα συμπεριλάβαμε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες, ακόμα και τις πιο μικρές, στις οποίες λειτουργεί κοινοβούλιο. Στόχος δεν είναι να μετρήσουμε το ειδικό βάρος κάθε χώρας, αλλά την κουλτούρα που υπάρχει στο πολιτικό σύστημα κάθε λαού. Σε πόσες, δηλαδή, απ’ αυτές τις χώρες με κυβερνήσεις συνεργασίας ο πρωθυπουργός είναι ο πολιτικός ηγέτης του πρώτου σε ψήφους και εκλογική δύναμη κόμματος των τελευταίων εκλογών και σε πόσες έχει επιλεγεί άλλο πρόσωπο ή υπάρχει συνασπισμός άλλων δυνάμεων που δίνει πλειοψηφία. Αυτό που στην Ελλάδα έχει ονομαστεί «κυβέρνηση των ηττημένων».

 

Το 72% ταυτίζει πρωθυπουργό με πρώτο κόμμα

Συνολικά, λοιπόν, οι ευρωπαϊκές χώρες όπου η κυβέρνηση απαρτίζεται από περισσότερα του ενός κόμματα είναι 32. Με λίγα λόγια, τα δύο στα τρία ευρωπαϊκά κράτη έχουν κυβερνήσεις συνεργασίας.

 

Από αυτές τις 32 χώρες, οι 23 έχουν στο πόστο του πρωθυπουργού τον ηγέτη του πρώτου σε δύναμη κόμματος. Το ποσοστό αποδοχής είναι τόσο μεγάλο (72%) που μπορεί κανείς να υποστηρίξει ότι αυτή είναι η κανονικότητα στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Αυτός που ψηφίστηκε περισσότερο δικαιούται να κυβερνά και τη χώρα. Κι ανάλογα, βέβαια, με την κοινοβουλευτική δύναμη του κόμματός του χρειάζεται λιγότερη ή περισσότερη στήριξη από άλλα κόμματα.

 

Αξίζει να σταθούμε σε δύο περιπτώσεις. Στην Τσεχία o κυβερνητικός συνασπισμός SPOLU υπό τον Πέτερ Φιάλα του Κοινωνικού Δημοκρατικού Κόμματος τυπικά είναι το δεύτερο κόμμα σε δύναμη, καθώς στις εκλογές κέρδισε 71 έδρες ενώ το ANO του Αντρέι Μπάμπις κέρδισε 72. Αυτό, όμως, οφείλεται στη λειτουργία του εκλογικού νόμου, που έδωσε παραπάνω έδρες στον Μπάμπις στα αστικά κέντρα, ενώ σε αριθμό ψήφων ο συνασπισμός SPOLU πήρε περισσότερες. Και ο Μπάμπις, άλλωστε, μετά τις εκλογές αντιμετώπισε το αποτέλεσμα σαν ήττα.

 

 

Στο μικρούλι Λιχτενστάιν, επίσης, η κουλτούρα του πρώτου που κάνει κυβέρνηση είναι απόλυτη, ακόμα κι αν η διαφορά είναι απειροελάχιστη. Ο Ντάνιελ Ρις της Πατριωτικής Ένωσης ορκίστηκε πρωθυπουργός αν και το κόμμα του κατέκτησε την πρωτιά με μόλις…42 ψήφους διαφορά από το Προοδευτικό Κόμμα των Πολιτών της Σαμπίνε Μανάουνι. Και τα δύο κόμματα κατέκτησαν από 10 έδρες.

 

Τα θολά τοπία και οι εξαιρέσεις

Σε άλλες δύο περιπτώσεις το τοπίο είναι θολό. Η Εσθονία π.χ. είχε κοινοβουλευτικές εκλογές στις 5 Μαρτίου και, καθώς δεν υπήρξε πλειοψηφία ενός κόμματος, οι διαπραγματεύσεις για έναν κυβερνητικό συνασπισμό  δεν έχουν καταλήξει. Το Μεταρρυθμιστικό Κόμμα της απερχόμενης πρωθυπουργού Κάγια Κάλας ήλθε πρώτο με 37/101 έδρες κι αυτή προσπαθεί να σχηματίσει κυβέρνηση, ενδεχομένως το ποσοστό θα ανέβει.

 

Στη γειτονική Βουλγαρία, επίσης, στην πρωθυπουργία βρίσκεται ως υπηρεσιακός πρωθυπουργός ο ανεξάρτητος Γκάλαμπ Ντόνεφ από τον Αύγουστο του 2022. Η Βουλγαρία έχει συρθεί σε τέσσερις (!) εκλογικές αναμετρήσεις από τον Απρίλιο του 2021 και την προσεχή Κυριακή 2 Απριλίου κάνει τις πέμπτες εκλογές μέσα σε δύο χρόνια. Κι αυτό, επειδή τα κόμματα δεν μπορούν να συμφωνήσουν σ’ έναν κυβερνητικό συνασπισμό.

 

Οι καθαρές περιπτώσεις, λοιπόν, που στην πρωθυπουργία βρίσκεται άλλο πρόσωπο εκτός από τον ηγέτη του μεγαλύτερου κοινοβουλευτικού κόμματος είναι επτά. Έχει σημασία να τις δούμε ξεχωριστά.

 

ΒΕΛΓΙΟ

 

Στις εκλογές του Μαϊου 2019 πρώτο κόμμα αναδείχτηκε η Νέα Φλαμανδική Συμμαχία του Μπαρτ Ντε Βέβερ με 16,03% και 25 έδρες στις συνολικά 150. Η κυβέρνηση, όμως, που σχηματίστηκε το άφησε εκτός. Στον κυβερνητικό συνασπισμό συμμετέχουν επτά (!) κόμματα, που έχουν καταφέρει να συγκεντρώσουν 87 βουλευτές. Πρωθυπουργός είναι από το 2020 ο Αλεξάντερ Ντε Κρόο, ηγέτης του επίσης φλαμανδικού Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος, με 12 βουλευτές.

Το Βέλγιο έχει, πάντως, μακρά παράδοση να αναζητεί πρωθυπουργούς που δεν είναι ηγέτες των μεγαλύτερων κοινοβουλευτικών κομμάτων. Τελευταίο παράδειγμα ο Ζαν Μισέλ, νυν πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, ο οποίος ήταν πρωθυπουργός για πέντε χρόνια (2014-19) ενώ εκπροσωπούσε το τρίτο κόμμα σε έδρες και έκτο σε ποσοστό.

 

ΙΣΛΑΝΔΙΑ

 

Εδώ έχουμε το αξιοπερίεργο φαινόμενο εθελοντικού κυβερνητικού συνασπισμού (και όχι αναγκαστικού) από τα τρία πρώτα κόμματα των εκλογών! Το Κόμμα της Ανεξαρτησίας (16 έδρες), το Προοδευτικό (13) και το Αριστερό-Πράσινο Κίνημα (8) ελέγχουν τις 37 από τις 63 έδρες. Η Κατρίν Γιακομπσντότιρ (Αριστερό-Πράσινο) παρέμεινε στην πρωθυπουργία αν και αρχηγός του τρίτου σε δύναμη κόμματος. Στην προηγούμενη βουλή το κόμμα της ήταν δεύτερο σε δύναμη.

 

ΛΙΘΟΥΑΝΙΑ

 

Αυτό το κράτος βιώνει ό,τι ακριβώς περιγράφει ο Ανδρουλάκης. Το πρώτο κόμμα σε ψήφους και δύναμη (Ένωση Πατρίδας-Λιθουανική Χριστιανοδημοκρατία) με 50 έδρες στις 141 δεν εξασφάλισε κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Στην κυβέρνηση συνεργασίας που έγινε με το Φιλελεύθερο Κίνημα (13 έδρες) και το Κόμμα της Ελευθερίας (11) πρωθυπουργός ανέλαβε, με συμφωνία και των τριών κομμάτων, η Ίνγκριντα Σιμόνιτε, πρώην υπουργός και βουλευτής με την Ένωση Πατρίδας. Λογίζεται ως ανεξάρτητη υποψηφιότητα, αν και προέρχεται από το δυνατότερο κόμμα.

 

ΛΟΥΞΕΜΒΟΥΡΓΟ

 

Στο Μεγάλο Δουκάτο συναντάμε την πρώτη «κυβέρνηση ηττημένων», η οποία πάντως διατήρησε τον πρωθυπουργό Ξαβιέ Μπερτέλ στη θέση του. Πρώτο κόμμα, με διαφορά, τερματίζει το Χριστιανοδημοκρατικό (είχε 21/60 έδρες στις εκλογές του 2018), ωστόσο επειδή «βγαίνουν τα κουκιά», τα τρία επόμενα κόμματα σε δύναμη (Σοσιαλιστικό-Εργατικό, Δημοκρατικό και Πράσινοι) ενώνουν τις δυνάμεις τους και σχηματίζουν κυβέρνηση συνεργασίας. Πρωθυπουργός για μία δεκαετία ο Μπερτέλ, ηγέτης του τρίτου σε δύναμη κόμματος (Δημοκρατικό).

 

ΜΑΥΡΟΒΟΥΝΙΟ

 

Κι εδώ έχουμε κυβέρνηση συνεργασίας που σχηματίστηκε από κόμματα εκτός του πρώτου, η οποία όμως είχε προταθεί στους πολίτες και προεκλογικά, οπότε δεν προέκυψε από μετεκλογικές διαπραγματεύσεις. Μετά από 30ετή και πλέον διακυβέρνηση το Δημοκρατικό Κόμμα Σοσιαλιστών του Μίλο Τζουγκάνοβιτς μπορεί να τερμάτισε πρώτο, ωστόσο έχασε την πλειοψηφία από τον συνασπισμό της αντιπολίτευσης, με βασικό κόμμα-κορμό το «Για το Μέλλον του Μαυροβουνίου» του Ζντράβκο Κριβοκάπιτς. Αυτός ανέλαβε και πρωθυπουργός του σχήματος, που έχει οριακή πλειοψηφία 41 βουλευτών σε 81 έδρες.

 

ΡΟΥΜΑΝΙΑ

 

Στη βαλκανική αυτή χώρα υπάρχει κεντροδεξιά κυβέρνηση συνεργασίας με κορμό το Εθνικό Φιλελεύθερο Κόμμα, από το οποίο προέρχεται και ο πρωθυπουργός Φλορίν Σίτσου. Το συγκεκριμένο κόμμα τερμάτισε δεύτερο στις εκλογές, σχεδόν τέσσερις ποσοστιαίες μονάδες πίσω από το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα του Μαρσέλ Τσιολάκου. Ο Σίτσιου ανέλαβε μια κυβέρνηση που απαρτίζεται από το δεύτερο, το τρίτο και το πέμπτο κόμμα σε δύναμη (το οποίο εκπροσωπεί την πολυπληθή ουγγρική μειονότητα).

 

ΣΟΥΗΔΙΑ

 

Το αδιέξοδο που προέκυψε μετά τις εκλογές του 2022 λύθηκε με τη συνεργασία 3+1 κομμάτων, τα οποία είδαν την πλάτη του Σουηδικού Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος της Μαγκνταλένα Άντερσον. Το μπλοκ του Ουλφ Κρίστερσον του Μετριοπαθούς Κόμματος, το οποίο τερμάτισε τρίτο με 68 βουλευτές, κατάφερε τελικά να σχηματίσει κυβέρνηση με τη συνεργασία των Χριστιανοδημοκρατών (19) και των Φιλελεύθερων (16), τα οποία όρισαν στελέχη τους σε υπουργεία, αλλά και την στήριξη του υπερ-δεξιού κόμματος των Σουηδών Δημοκρατών (73 έδρες), που δεν έχουν υπουργεία. Έτσι φτιάχνεται μια οριακή πλειοψηφία 176 βουλευτών σε σύνολο 349.

 

 

Συνοψίζοντας: Από τις επτά ευρωπαϊκές περιπτώσεις που πρωθυπουργός σε κυβέρνηση συνεργασίας είναι άλλο πρόσωπο εκτός από τον ηγέτη του πρώτου σε δύναμη κόμματος μόνο σε τρεις βρίσκεται στην εξουσία ο ηγέτης του τρίτου κόμματος (Λουξεμβούργο, Ισλανδία, Σουηδία). Σε δύο άλλες περιπτώσεις ηγείται ο πρόεδρος του δεύτερου σε δύναμη κόμματος (Μαυροβούνιο, Ρουμανία), σε μία ηγέτης ακόμα πιο μικρού σε δύναμη (Βέλγιο) και σε μία ακόμη (Λιθουανία) το πρόσωπο προέρχεται από το μεγαλύτερο κόμμα, αλλά δεν είναι ο εκλεγμένος ηγέτης του.

 

Στον πίνακα αναγράφεται η χώρα, το πρώτο σε κοινοβουλευτική δύναμη κόμμα (σε παρένθεση πόσους βουλευτές διαθέτει και το σύνολο των κοινοβουλευτικών εδρών), το όνομα του πρωθυπουργού και το κόμμα που εκπροσωπεί. Αν ο πρωθυπουργός έρχεται από διαφορετικό κόμμα, τότε αναγράφεται και η κοινοβουλευτική δύναμη αυτού του κόμματος.

 

ΑΝΔΟΡΑ

 

ΠΡΩΤΟ ΚΟΜΜΑ: Δημοκράτες της Ανδόρρας (11/28)

 

ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ: Ξαβιέρ Εσπότ Ζαμόρα (Δημοκράτες της Ανδόρας)

 

ΑΥΣΤΡΙΑ

 

ΠΡΩΤΟ ΚΟΜΜΑ: Λαϊκό Κόμμα (71/183)

 

ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ: Καρλ Νεχάμερ (Λαϊκό Κόμμα)

 

ΒΕΛΓΙΟ

 

ΠΡΩΤΟ ΚΟΜΜΑ: Νέα Φλαμανδική Συμμαχία (25/150)

 

ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ: Αλεξάντερ ντε Κρόο (Ανοιχτοί Φλαμανδοί Φιλελεύθεροι 12/150)

 

ΒΟΣΝΙΑ – ΕΡΖΕΓΟΒΙΝΗ

 

ΠΡΩΤΟ ΚΟΜΜΑ: Kόμμα Δημοκρατικής Δράσης (9/42)

 

ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ: Φαντίλ Νόβαλιτς (Κόμμα Δημοκρατικής Δράσης)

 

ΒΟΥΛΓΑΡΙΑ

 

ΠΡΩΤΟ ΚΟΜΜΑ: Πολίτες για την Ευρωπαϊκή Ανάπτυξη της Βουλγαρίας (67/240)

 

ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ: Γκάλαμπ Ντόνεφ (ανεξάρτητος)

 

ΚΡΟΑΤΙΑ

 

ΠΡΩΤΟ ΚΟΜΜΑ: Κροατική Δημοκρατική Ένωση (66/151)

 

ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ: Αντρέι Πλένκοβιτς (Κροατική Δημοκρατική Ένωση)

 

ΤΣΕΧΙΑ

 

ΠΡΩΤΟ ΚΟΜΜΑ: Συνασπισμός Κοινωνικού Δημοκρατικού Κόμματος (71/200)

 

ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ: Πέτερ Φιάλα (Κοινωνικό Δημοκρατικό Κόμμα)

 

ΔΑΝΙΑ

 

ΠΡΩΤΟ ΚΟΜΜΑ: Σοσιαλδημοκράτες (50/179)

 

ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ: Μέτε Φρέντρικσεν (Σοσιαλδημοκράτες)

 

ΕΣΘΟΝΙΑ

 

ΠΡΩΤΟ ΚΟΜΜΑ: Εσθονικό Μεταρρυθμιστικό Κόμμα (37/101)

 

ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ: –

 

ΦΙΝΛΑΝΔΙΑ

 

ΠΡΩΤΟ ΚΟΜΜΑ: Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα (40/200)

 

ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ: Σάνα Μάριν (Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα)

 

ΓΑΛΛΙΑ

 

ΠΡΩΤΟ ΚΟΜΜΑ: Αναγέννηση (245/577)

 

ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ: Ελισαμπέθ Μπορν (Αναγέννηση)

 

ΓΕΡΜΑΝΙΑ

 

ΠΡΩΤΟ ΚΟΜΜΑ: Σοσιαλιστικό κόμμα (206/736)

 

ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ: Όλαφ Σολτς (Σοσιαλιστικό Κόμμα)

 

ΙΣΛΑΝΔΙΑ

 

ΠΡΩΤΟ ΚΟΜΜΑ: Κόμμα της Ανεξαρτησίας (16/63)

 

ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ: Κατρίν Γιακομπσντότιρ (Αριστερά-Πράσινοι 8/63)

 

ΙΡΛΑΝΔΙΑ

 

ΠΡΩΤΟ ΚΟΜΜΑ: Φιάνα Φάιλ (38/160)

 

ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ: Μάικλ Μάρτιν (Φιάνα Φάιλ)

 

ΙΣΡΑΗΛ

 

ΠΡΩΤΟ ΚΟΜΜΑ: Λικούντ (32/120)

 

ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ: Μπέντζαμιν Νετανιάχου (Λικούντ)

 

ΙΤΑΛΙΑ

 

ΠΡΩΤΟ ΚΟΜΜΑ: Αδέλφια της Ιταλίας (119/400)

 

ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ: Τζόρτζια Μελόνι (Αδέλφια της Ιταλίας)

 

ΛΕΤΟΝΙΑ

 

ΠΡΩΤΟ ΚΟΜΜΑ: Νέα Ενότητα (26/100)

 

ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ: Αρτούρς Κρισιάνις Κάρινς (Νέα Ενότητα)

 

ΛΙΧΤΕΝΣΤΑΪΝ

 

ΠΡΩΤΟ ΚΟΜΜΑ: Πατριωτική Ένωση (10/25)

 

ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ: Ντάνιελ Ρις (Πατριωτική Ένωση)

 

ΛΙΘΟΥΑΝΙΑ

 

ΠΡΩΤΟ ΚΟΜΜΑ: Ένωση Πατρίδας-Λιθoυανική Χριστιανοδημοκρατία (50/141)

 

ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ: Ίνγκριντα Σιμονίτε (ανεξάρτητη)

 

ΛΟΥΞΕΜΒΟΥΡΓΟ

 

ΠΡΩΤΟ ΚΟΜΜΑ: Χριστιανοσοσιαλιστική Λαϊκή Ένωση (21/60)

 

ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ: Ξαβιέ Μπέτελ (Δημοκρατικό Κόμμα 12/60)

 

ΜΑΥΡΟΒΟΥΝΙΟ

 

ΠΡΩΤΟ ΚΟΜΜΑ: Δημοκρατικό Κόμμα Σοσιαλιστών (30/81)

 

ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ: Ζντράβκο Κριβοκάπιτς (Για το Μέλλον του Μαυροβουνίου 27/81)

 

ΟΛΛΑΝΔΙΑ

 

ΠΡΩΤΟ ΚΟΜΜΑ: Λαϊκό Κόμμα Ελευθερίας και Δημοκρατίας (34/150)

 

ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ: Μαρκ Ρούτε (Λαϊκό Κόμμα Ελευθερίας και Δημοκρατίας)

 

ΒΟΡΕΙΑ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ

 

ΠΡΩΤΟ ΚΟΜΜΑ: Σοσιαλδημοκρατική Ένωση (46/120)

 

ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ: Ζόραν Ζάεφ (Σοσιαλδημοκρατική Ένωση)

 

ΝΟΡΒΗΓΙΑ

 

ΠΡΩΤΟ ΚΟΜΜΑ: Εργατικό (48/169)

 

ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ: Γιόνας Γκαρ Στέρε (Εργατικό)

 

ΠΟΛΩΝΙΑ

 

ΠΡΩΤΟ ΚΟΜΜΑ: Νόμος και Δικαιοσύνη (187/460)

 

ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ: Ματέους Μοραβιέσκι (Νόμος και Δικαιοσύνη)

 

ΡΟΥΜΑΝΙΑ

 

ΠΡΩΤΟ ΚΟΜΜΑ: Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα (110/330)

 

ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ: Φλορίν Σίτσου (Εθνικό Φιλελεύθερο Κόμμα 93/330)

 

ΣΑΝ ΜΑΡΙΝΟ

 

ΠΡΩΤΟ ΚΟΜΜΑ: Χριστιανοδημοκρατικό Κόμμα (21/60)

 

ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ: Λούκα Μπεκάρι (Χριστιανοδημοκρατικό Κόμμα)

 

ΣΕΡΒΙΑ

 

ΠΡΩΤΟ ΚΟΜΜΑ: Σερβικό Προοδευτικό Κόμμα (120/250)

 

ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ: Άνα Μπρνάμπιτς (Σερβικό Προοδευτικό Κόμμα)

 

ΣΛΟΒΑΚΙΑ

 

ΠΡΩΤΟ ΚΟΜΜΑ: Καθημερινοί Άνθρωποι-Ανεξάρτητες Προσωπικότητες (53/150)

 

ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ: Ιγκόρ Μάτοβιτς (Καθημερινοί Άνθρωποι-Ανεξάρτητες Προσωπικότητες)

 

ΣΛΟΒΕΝΙΑ

 

ΠΡΩΤΟ ΚΟΜΜΑ: Κίνημα Ελευθερίας (41/90)

 

ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ: Ρόμπερτ Γκόλομπ (Κίνημα Ελευθερίας)

 

ΙΣΠΑΝΙΑ

 

ΠΡΩΤΟ ΚΟΜΜΑ: Ισπανικό Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα (120/350)

 

ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ: Πέδρο Σάντσεζ (Ισπανικό Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα)

 

ΣΟΥΗΔΙΑ

 

ΠΡΩΤΟ ΚΟΜΜΑ: Σουηδικό Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα (107/349)

 

ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ: Ουλφ Κρίστερσον (Μετριοπαθές 68/349)

 

Πηγή: intronews.gr