Συντάκτρια - Αναλύτρια Πολιτικών Θεμάτων, Κοινωνικών Ζητημάτων & Ανθρωπιστικών Σχέσεων, Δήμητρα - Κλαούντια Ζόγκα, Πολιτική Επιστήμονας εκ του ΑΠΘ / ΒΑ / MSc
Η Δήμητρα Κλαούντια Ζόγκα γεννημένη τον Αύγουστο του 1993 στη Κορυτσά και μεγαλωμένη στη Θεσσαλονίκη. Έχει αποφοιτήσει με άριστα και εκφωνώντας τον όρκο του Τμήματος Πολιτικών Επιστήμων ΑΠΘ. Κατά τη διάρκεια των σπουδών της συμμετείχε στο πρόγραμμα Erasmus φοιτώντας στο πανεπιστήμιο Cesare Alfieri της Φλωρεντίας με κατεύθυνση «Κοινωνιολογία και Media», όπου αρίστευσε, συμμετείχε σε συνέδρια και workshops. Το πάθος της είναι η φιλοσοφία και η ανάλυση λόγου με αποτέλεσμα να κάνει μεταπτυχιακό στη Πολιτική Φιλοσοφία και Θεωρία. Κατά τη διάρκεια του μεταπτυχιακού της διετέλεσε τη πρακτική της άσκηση στη Μόνιμη Ελληνική Αντιπροσωπεία στις Βρυξέλλες, όπου διαμένει και εργάζεται. Από μικρή την απασχολούσαν κοινωνικά ζητήματα και όπως λέει και η ίδια η ψυχή και τα συναισθήματα. Συμμετείχε στη συγγραφική ομάδα του σχολείου της, έχει παρακολουθήσει σεμινάρια δημιουργικής γραφής, συνέδρια και σεμινάρια εντός και εκτός συνόρων. Λατρεύει τα ταξίδια και τη γυμναστική αφού στο παρελθόν έχει ασχοληθεί επαγγελματικά με το μπάσκετ. Μιλάει αγγλικά, γαλλικά και ιταλικά και τη γλώσσα της καρδιάς.
Δεν σε αναφέρω, δεν με αναφέρεις. Δεν μου μιλάς, δεν σου μιλάω. Δεν με βλέπεις, δεν σε βλέπω. Ο καθείς και η καθείσα συνεχίσαμε τη ζωή μας, με διαφορετικό τρόπο ή με το τρόπο που πραγματικά θέλαμε. Εγώ αλλού, εσύ αλλού και ταυτόχρονα σε μια μικρή στιγμή της υψηλότερης βουνοκορφής. Δε θυμάμαι πως και γιατί πήγαμε εκείνη την εκδρομή τότε. Εσύ θυμάσαι; Εκείνη η αντάμωση ήταν η κορύφωση της απάντησης ότι δεν οφείλω να είμαι στη ζωή σου και εσύ στη δική μου. Εκεί συνειδητοποίησα ότι όση αγάπη και εάν υπάρχει άλλο τόσο μέλλον δεν υπήρχε.
Ήταν εκείνα τα απανωτά τηλεφωνήματα από έναν αριθμό (δεν τον είχες αποθηκευμένο ίσως και συνειδητά), εμμονικά, μαρτυρικά. Αγωνίας για το που βρίσκεσαι. Θα μπορούσα να απαντήσω. Δεν το έκανα. Σεβάστηκα την εμμονή, ίσως και να την απόλαυσα λίγο. Θυμήθηκα. Ξύπνησε μέσα μου μια στιγμή. Όταν ένα άτομο επιμένει τόσο το έχει χάσει το παιχνίδι και την αξιοπρέπεια του. Σε σκούντηξα. «Χτυπάει το τηλέφωνο σου, ίσως είναι κάτι σοβαρό». Είπα, εάν και μέσα μου ήξερα. Απάντησες, φώναξες, είπες «Μη μου ξανατηλεφωνήσεις και τι θες τώρα.» Αμέσως το κλείνεις το τηλέφωνο και μου λες «Ό,τι και εάν πεις, ό,τι και εάν πιστεύεις έχεις δίκιο, θα σου τα εξηγήσω κάποια στιγμή όλα». Δε θύμωσα, δε φώναξα, δε ζήτησα εξηγήσεις. Δεν τα εξήγησες ποτέ. Φαντάζομαι ούτε στον εαυτό σου τα εξήγησες ή του έδωσες την ηρεμία που του οφείλεις. Αναφώνησα απλά «το ξέρω ότι έχω δίκιο» και σου έκανα δώρο τη πιο ωραία – ήρεμη βραδιά που ζητούσες και τη πιο λυτρωτική για εμένα. Πάντα στα δύσκολα με αναζητούσες. Τώρα όμως που είσαι δύσκολα. Δεν είμαι εκεί – εκείνη.
Το ένιωθα ότι μετά από εκείνη την επιστροφή μας δεν θα είχε επιστροφή. Ένιωθα ότι αυτό το τέλος αξίζαμε, γιατί μέχρι τότε μόνο τέλος δεν υπήρχε. Ένα τέλος απόκοσμο, απρόσιτο, με μια αγκαλιά, με ένα πάρε με όταν φτάσεις. Εκείνο το τέλος αξίζαμε, που είναι σαν την αντιβίωση που παίρνουν τα παιδιά για να μη νιώσουν τη πικρή γεύση. Ένα κοινό είχαμε οι δυο μας : φοβόμασταν τον αποχωρισμό μας. Εσύ από εγωισμό, εγώ από συνήθεια. Πολλά λάθη. Ανώριμα, παιχνιδιάρικα, ακούσια, εκούσια.
Φταίξαμε αλλά ταυτόχρονα μεγαλώσαμε. Αλληλοπροδοθήκαμε και αλληλοερωτευτήκαμε. Όπως λέει και ένας στίχος που σου ταιριάζει «μέχρι η καρδιά να μάθει, τη καρδιά σου πλήγωσα» και όπως ταιριάζει σε εμένα «φτάνει ως εδώ, καλά περάσαμε!» Η σφραγίδα του αποχωρισμού επήλθε με τον δικό σου παρορμητισμό «Βίον ανθόσπαρτον». Εκεί σήκωσα ένα ποτήρι και ψιθύρισα στη χαρά του. Πόση χαρά χωράει η εμμονή, ένα τηλεφώνημα και ένα τζιν τόνικ Αυγούστου; Και ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα!
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου