Πόλεμος Ισραήλ-Παλαιστίνης: Τελικά ποιος έχει δίκιο; Ανεσιαδου Ελένη. Δημοσιογράφος, με Μεταπτυχιακές Σπουδές στην Διεθνής Πολιτική και Στρατηγική Ανάλυση του Παν. Μακεδονίας (ΠΑ.ΜΑΚ.) και Μεταφράστρια νομικών κειμένων σε αγγλική, γερμανική και ισπανική γλώσσα (απόφοιτος του Ιονίου Πανεπιστημίου). Έχει ολοκληρώσει κύκλων σπουδών στις ανθρωπιστικές επιστήμες στο Πανεπιστημίου του Αμβούργου. Έχει συμμετάσχει σε συνέδρια προσομοίωσης του Ο.Η.Ε. στην Ευρώπη. Έχει εργαστεί σε εφημερίδα, ραδιόφωνο και τηλεόραση τοπικής και εθνικής εμβέλειας, κυρίως στο διεθνές ρεπορτάζ.
Από το πρωί της 7ης Οκτωβρίου, όταν η Χαμάς εξαπέλυσε αιφνιδιαστική επίθεση σε περισσότερες από 50 ισραηλινές στόχους, έχει επιστρέψει ξανά στο προσκήνιο το θέμα της ισραηλινο-παλαιστινιακής σύγκρουσης, μιας σύγκρουσης που αριθμεί σχεδόν έναν αιώνα. Η συνεπακόλουθη ερώτηση που προκύπτει και κυριαρχεί στον δημόσιο διάλογο είναι η εξής: Ποια πλευρά έχει δίκιο ή διαφορετικά, ποιος ευθύνεται για την ανελέητη αιματοχυσία; Η απάντηση δεν είναι απλή και δεν μπορεί να δοθεί μονολεκτικά.
Η επίθεση της παραστρατιωτικής τρομοκρατικής οργάνωσης Χαμάς μας υπενθύμισε πως η διαμάχη μεταξύ Ισραήλ και Παλαιστίνης δεν τελείωσε ποτέ, αλλά μάλλον είχε μπει στον πάγο. Και μάλλον το τέλος του πολέμου, του συνεχόμενου φαύλου κύκλου βίας και εχθρότητας που υπάρχει στην περιοχή της Μέσης Ανατολής, αργεί να φανεί.
Σκοπίμως θα αποφύγω την ιστορική αναδρομή των συνθηκών που έχουν οδηγήσει στην σημερινή δισεπίλυτη αραβοισραηλινη διένεξη. Θα αναφέρω όμως πως από το 19ο αιώνα, η χωρική έκταση, στην οποία σήμερα βρίσκεται το Ισραήλ και η Παλαιστινη ανήκε στην Οθωμανική αυτοκρατορία με έντονο αραβικό στοιχείο. Το σιωνιστικό κίνημα που ξέσπασε στα μέσα του 19ου αιώνα κορυφώθηκε με τον αντισημιτισμό που γεννήθηκε κατα τον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο οδηγώντας σε μαζική μετανάστευση των Εβραίων στην γη της Παλαιστίνης. Αν και πολλοί εκπρόσωποι του Σιωνιστικού κινήματος έδωσαν το βάρος τους στη λύση της διχοτόμησης και όχι της δημιουργίας ενός Ισραηλινούς κράτους με βάση τη συνύπαρξη των δύο κοινοτήτων, ο ΟΗΕ αποφασίσει τη διακήρυξη της ίδρυσης του Κράτους του Ισραήλ τον Μαΐου του 1948. Έκτοτε, η κρίση στη Διώρυγα του Σουεζ, ο πόλεμος των 6 ημερών, η πρώτη και δεύτερη ιντιφάντα είναι οι τίτλοι των αιματηρών συγκρούσεων που προέκυπταν και από τις δυο πλευρές. Εν τελεί το 1993 με τις συμφωνίες του Όσλο, ο παλαιστινιακός λαός περιορίζεται στη Δυτική όχθη και στη Λωρίδα της Γάζας. Μέχρι και σήμερα, η Παλαιστίνη δεν είναι αναγνωρισμένο κράτος από τον ΟΗΕ, αλλά συμμετέχει ως κράτος παρατηρητής.
Σύμφωνα με στοιχεία του Reuters, τις τελευταίες δέκα ημέρες, σκοτώθηκαν πάνω από 3.000 Παλαιστίνιοι στη Λωρίδα της Γαζας και 13.000 έχουν τραυματίσει. Την ίδια στιγμή, περίπου 1.400 Ισραηλινοί είναι νεκροί μετά τα πυρά της Χαμάς. Στον απόηχο αυτών των εξελίξεων, σύσσωμη η διεθνής κοινότητα με όπλο την διεθνής διπλωματία έχει ενεργοποιηθεί. Η πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ουρσουλα φον ντερ Λάιεν και ο πρόεδρος των ΗΠΑ, Τζο Μπαιντεν επισκέφτηκαν το Ισραήλ, ενώ οι αρχηγοί κρατών, ο ένας μετά τον άλλον δείχνει την υποστήριξη του στο Ισραήλ. Την ίδια στιγμή που σε όλες τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες πραγματοποιούνται πορείες διαμαρτυρίες με μοτο “Pray for Palestine”.
Και γυρνώντας στην αρχική μου ερώτηση: Ποιος έχει δίκιο ή έστω ποιος έχει άδικο. Δυστυχώς είναι ένα ερώτημα, που δεν μπορεί να απαντηθεί και σίγουρα όχι από εμένα. Βασική αρχή των διεθνών σχέσεων είναι πως το διεθνές σύστημα είναι άναρχο και ανταγωνιστικό, αλλά τι γίνεται με τους ανθρώπους και τον άμαχο πληθυσμό. Κάθε φορά που διαβάζω για τις εξελίξεις στη σύγκρουση, θυμάμαι την Ναντιν, μια Παλαιστίνια επικοινωνιολόγο, πρόσφυγας στη Δανία, την οποία έτυχε να γνωρίσω σε ένα συνέδριο στο εξωτερικό. Μου είχε πει “δεν έχω πρόβλημα με τους Ισραηλινούς, απλά λυπάμαι που δεν με άφησαν να μεγαλώσω στην πατρίδα μου”. Αν κάποιος λοιπόν θέλει να υποστηρίξει μια από τις δυο πλευρές, ας υποστηρίξει το καθολικό δίκαιο, την απόλυτη ελευθερία, και το απαρέγκλιτο δικαίωμα στην ανθρώπινη ζωή…
Υπογράφει η νεαρά κυρία, Ελένη Ανεσιάδου
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου